David Kilminster

Po raz pierwszy spotkałem Rogera wczesnym rankiem 22-go marca 2006-go roku w pewnym studio w Północnym Londynie. Dotarłem tam około 10:00, by ustawić swój sprzęt. Snowy (White - p.a.), Graham (Broad - p.a.), Andy Fairweather (Low - p.a.) oraz Harry (Waters - p.a.) już tam byli. Gdy dołączył do nas Roger, przywitał się i przez chwilę graliśmy "Breathe". Muszę przyznać, iż nie znałem tych utworów zbyt dobrze, a do tego miałem różnorakie problemy techniczne podczas owego przesłuchania. Próbowaliśmy przebrnąć przez "Wish You Were Here", ale moja gitara akustyczna odmówiła współpracy. Udało się ją podreperować, lecz nie mogłem wykonać solo techniką bottleneck, gdyż zapomniałem o wyjęciu tulei z torby, której akurat nie wziąłem ze sobą. Ruszyliśmy jednak z "Money" i poczułem przypływ pewności siebie, ponieważ rozgryzłem trzy ścieżki gitar rytmicznych i solówki. Roger zapytał, czy pasują mi teksty, a ja nie miałem bladego pojęcia, że chcieli, bym  również zaśpiewał. Nie byłem fanem Floydów, więc umknął mi fakt, iż na albumie śpiewa Dave. Mozolnie borykałem się z całą sytuacją, usiłując czytać tekst, śpiewać i grać tę synkopowaną partię gitary jednocześnie. Co za koszmar! Wyszedłem ze studia myśląc "Dave, ty idioto! Właśnie zmarnowałeś największą szansę swojego życia..." Byłem wściekły na siebie! Tego samego wieczoru otrzymałem jednak SMSa od Harry'ego z informacją o tym, iż właśnie rozmawiał z Rogerem i dowiedział się, że zostałem przyjęty. Byłem w stanie w to uwierzyć dopiero następnrgo dnia, gdy zadzwonił do mnie ktoś z managementu z oficjalną ofertą.

Jest to dla mnie ogromny zaszczyt i, choć podchodzę do każdej części z ogromnym szacunkiem oraz namaszczeniem, staram się "wstrzyknąć" w nie odrobinę swojej duszy i uczuć.

To zadanie samo z siebie narzuca ograniczenia. Jestem tam w celu wiernego odtworzenia utworów, więc  dokładnie wiem, jakie dźwięki zagram każdego wieczora, ale staram się, by ich jakość rosła!

Lubię jego "clean", natomiast przester niezbyt przypadł mi do gustu. Są to jednak tylko moje prywatne upodobania. W jego brzmieniu jest mnóstwo "fuzzu" oraz kompresji, okraszonych pokaźną dozą efektów. Sądzę, że sam dla siebie preferuję coś czystszego i surowszego, lecz analizowanie jego utworów i majstrowanie przy sprzęcie w celu osiągnęcia jak najbliższego oryginałowi rezultatu było naprawdę ciekawe.

Dogadujemy się świetnie! Snowy jest wspaniałym gościem i współpraca z nim jest prawdziwą przyjemnością, lecz nie sądzę, byśmy mieli wiele podobnych zainteresowań muzycznych. On dorastał słuchając Petera Greena i Erica Claptona, a ja - Briana Maya i Van Halena! (śmiech)  Okazujemy sobie jednak  sporo szacunku...

Po pierwsze kupiłem płytę, ponieważ nigdy wcześniej nie słyszałem "The Wall". A później zagłębiłem się w historię albumu i dotarło do mnie, że to była całkiem poważna sprawa.

Raczej nie. Keith uwielbia improwizować, więc za każdym razem, gdy graliśmy jakiś utwór brzmiał on inaczej. Zawsze było dużo miejsca na eksperymenty i wypróbowanie nowych pomysłów.

U Johna Wettona struktury kompozycji były praktycznie stałe, ale z Rogerem po raz pierwszy występowałem z odsłuchami dousznymi, nagraniami typu "click tracks" oraz całą oszałamiającą oprawą.  Nie można też zapomnieć o licznej publice!

Bywa, że ciężko jest wszystko wpasować, ale właśnie takie rzeczy sprawiają mi radość, a na coś, co cię uszczęśliwia zawsze znajdziesz czas! Nie zamieniłbym tego na nic innego!

Sądzę, iż w jakiś sposób sobie pomagają.  To, czego się nauczysz z jednego doświadczenia może zostać przeniesione do innego przedsięwzięcia. Ale tak naprawdę uważam poszczególne projekty za różne strony mojej osobowości. Mam bardzo eklektyczny gust, więc w równym stopniu rajcuje mnie granie klasycznej etiudy i skombinowanie coveru Nirvany!

Nawet nie sama technika, ale "improwizacja" jest dla mnie Świętym Graalem. Być w stanie natychmiast zagrać to, co słyszę w głowie, poczuć przepływ muzyki przez siebie w czasie rzeczywistym - to jest mój cel.

W kwestii samodoskonalenia - zawsze staram się wprowadzać poprawki i pracować nad najsłabszymi ogniwami. Jeśli jednak już o tym mówię - chciałbym mieć lepsze vibrato. Takie w stylu Ygwiego byłoby fajne, ale ja korzystam ze struny E grubości 0.010, a on 0.008, więc jest to dla niego łatwiejsze!

Właśne rozpoczęliśmy prace nad moim nowym solowym albumem. Nagraliśmy (Pete Riley, Phil Williams i ja) wszystkie podkłady na żywo i już brzmią świetnie! Do wykonania mam tylko partie wokalne, solówki i wstawki na instrumentach klawiszowych.

A później w maju ruszam w trasę po Europie z moim przyjacielem (i zarazem niestamowitym wokalistą) Murrayem Hockridgem, by promować nasz akustyczny album "Closer to Earth". Oczywiście w lipcu znów będę grał z Rogerem Watersem!

Życie jest dobre!