Gienek Loska

Jest mniej eksperymentatorska i z pozoru ukierunkowuje zespół w typowo rockową stronę, jest bardziej przemyślana i kompletna.

Spostrzegawczy jesteś… Piosenki takie, jak "W jedną stronę bilet" (onewayscreammer), czy "Rozmowy z duszą", były nagrane na długo przed ukazaniem się płyty "Hazardzista". Nowa płyta jest zdecydowanie bardziej dopracowana technicznie, w innej stylistyce. Tym razem nie ma tej surowości brzmienia, która charakteryzowała poprzednią. Ma za to bardziej rozbudowane instrumentarium i jest, moim zdaniem, ciekawsza muzycznie. Następną płytę chciałbym z kolei nagrać na "setę" tak, żeby chłopaki w studio byli wyluzowani i spokojni, ale żeby czuło się koncertowy power - już ja o to zadbam…

Tak, podjąłem taką decyzję, bo zależało mi, żeby płyta była spójna, poza tym, żeby zapraszać kogokolwiek do udziału w płycie, trzeba najpierw znaleźć dla niego miejsce, a ten krążek miał w założeniu być po prostu wypowiedzią GLB.

Tak, na "Hazardziście" w jednym z utworów śpiewam w duecie z Maćkiem Maleńczukiem. Rok później zresztą zrewanżowałem mu się biorąc udział w nagraniu jego płyty "Psychocounry"

Nie, nie boję się, ponieważ są w naszym kraju o wiele lepsi pretendenci do wykonywania kompozycji Czesława Niemena, niż ja. A pomysł na umieszczanie coverów na naszych płytach powstał w głowie Maćka Muraszko, naszego ówczesnego producenta, jeszcze przy nagraniu "Hazardzisty". I są to wyłącznie takie kompozycje, które są mi szczególnie bliskie. Nie odtwarzam wiernie oryginalnych interpretacji. Śpiewanie tych piosenek traktuję raczej jako dialog, a czasem nawet burzliwą dyskusję z ich wcześniejszymi wykonawcami i chcę się tym podzielić. Zresztą, żeby posłuchać Niemena lub Browna w moim wykonaniu, proponuję też posłuchać mnie na ulicy. Tam często idę na żywioł, testuję przeróżne formy przekazu. Może nie zawsze udaje mi się zaśpiewać tak, jakbym chciał, ale czasem zdarzają się perełki… Są też takie chwile, kiedy już i ja i publiczność nie mamy ochoty na klasyczne wersje popularnych piosenek i wtedy właśnie zaczyna się totalna improwizacja, robienie sobie żartów z tych utworów, z ich patosu, lub naciąganej frywolności. Jest to niemal kabaret (bo lubię wprowadzać ludzi w nastrój zbliżony duchowo do mojego), ale są w nim też autentyczne emocje, które założę się, nieraz towarzyszyły także ich pierwszym wykonawcom, kiedy śpiewali te utwory po raz tysięczny…

Dobrze, trochę gonią terminy, ale bez tego nie miałbym wrażenia że robię coś ważnego dla siebie, a to akurat lubię…

Mam nadzieję, że nie…

Rafał Paczkowski jest genialnym producentem, z pasją i ogromnym wyczuciem muzycznym, więc już w trakcie pierwszej wizyty na naszej  próbie trafnie ocenił możliwości zespołu. Od początku do końca wiedział, co chce osiągnąć i konsekwentnie się tego trzymał. Producent, w odróżnieniu od zespołu, nie zawsze może pozwolić sobie na improwizacje, ale zdarzało się… Rafał realizował nasze pomysły, lecz jeśli widział, że któregoś z nich nie da się przenieść na nagranie w takiej postaci, jak to zagrane było przez nas na próbach, zmieniał koncepcję, a ja się temu podporządkowywałem, bo zazwyczaj rzeczywiście miał rację. Gdyby jeszcze raz wypadłoby nam pracować razem, wprowadziłbym pewnie trochę zmian. Teraz, gdy poznaliśmy się w pracy, dograliśmy, poszłoby nam  o wiele sprawniej.

Ja tak naprawdę, w warstwie tekstowej zdałem się na chłopaków. Czasem im coś podrzucałem, może w poważniejszy sposób przyczyniłem się do powstania kilku tekstów -  reszta to Andrzej Makarewicz, Michał Zabłocki, Łukasz Gałęziowski - proszę więc ich zapytać o inspiracje

Ja, w przeciwieństwie do innych autorów, nie piszę tekstów na zamówienie. A jeśli już piszę jakiś tekst, to zawsze dzieje się to pod wpływem ważnych wydarzeń w moim życiu i związanych z nimi głębokich przeżyć. Tylko pod takim tekstem mogę się z czystym sumieniem podpisać.

W związku ze spóźnioną promocją kilka wiosennych terminów niestety się wysypało, ponieważ musiałem być dyspozycyjny na miejscu, w Warszawie, ale teraz rozkręcamy letnią trasę, więc będę koncertował zdecydowanie więcej.

Zdarza się, ale to już inny etap niż post X - factorowy, chociaż gdy gram pod kolumną Zygmunta, dzieciaki w dalszym ciągu podbiegają do mnie, jak do misia na Krupówkach.

Myślę, że przez wiele osób jestem odbierany jednak w dalszym ciągu poprzez pryzmat telewizyjnego show, bo to było moim najmocniejszym wejściem. Mam też na szczęście coraz większą grupę zwolenników, zainteresowanych moją własną twórczością. I pewnie tak już zawsze będzie - staram się, by tych drugich dalej przybywało. Mam kilka nowych, niebanalnych pomysłów, które na pewno pomogą mi w znalezieniu stałego miejsca w duszach ludzi.

Przychodzą i starsi (dla nich pewnie dalej jestem X-Manem X-Tv) i młodzi (szukający swojej muzycznej drogi i potwierdzenia swoich prawd życiowych), a ja to wszystko muszę ogarnąć na koncercie, bo to ja jestem przy mikrofonie. Z pewnością są zainteresowani tym co gramy na koncertach, i jedni i drudzy.

Mamy lato, więc naturalnie na uliczne granie jest większy popyt, a w związku z tym i podaż. Z dużą  satysfakcją obserwuję, jak poziom wykonawców rośnie. W zeszłym tygodniu, gdy byłem u córki we Wrocławiu, na moim dawnym miejscu stała para młodych ludzi grających Mamas and Papas "San Francisco", po chwili jednak zagrali Simon & Garfunkel i tak ładnie, z oryginalnym wyczuciem pojechali zawiłym (lecz nie przesadnie) dwugłosem. Nie brzmiało to jak odrabianie "pańszczyzny", więc reakcja ludzi była natychmiastowa. Ludzie wyczuwają autentyczność …

Seven B ma do dziś swoich wiernych fanów. Grając z Seven B, oddawaliśmy się publiczności do cna, niezależnie ot tego, czy ona tego oczekiwała, czy nie (śmiech). Graliśmy zarówno zloty motocyklowe, kluby jak i kotlety z paprykarzami, dni miast. I wyobraź sobie, że wszystko z takim samym powerem,  mocą przekazu pod hasłem: "Nie brać jeńców"!!! Nieraz wynikały z tego kłopoty i nieporozumienia, śmieszne sytuacje też…. Ale wierzyliśmy w etos rockendrolla  i on gdzieś pozostał w postaci nieposłuszeństwa muzycznego chociaż czasem dokładaliśmy do pieca ciut za wiele