Anti Tank Nun

Nie, póki żyjemy, to nie. Idzie nam całkiem dobrze, a nawet bardzo. Musiałbyś powiedzieć dokładnie pod jakim względem.

Obliczyłem to i okazało się, że mam na wszystko czas. Acid Drinkers gra 50, 60 koncertów rocznie, więc zostaje 300 dni, kiedy mogę siedzieć i drapać się po dupie.

Albumy wypuszczamy mniej więcej co dwa lata, więc mam naprawdę dużo wolnego czasu. Mam ochotę grać rocka, podobno nawet potrafię, więc nie widzę problemu.

Nie, sam jestem zdziwiony. W przyszłym roku to będzie już 25 lat. Nie wiem jak można by to wytłumaczyć. Nie mamy się o co żreć - może to dlatego. W innych zespołach pojawiają się konflikty muzyczne, towarzyskie, finansowe, a u nas nie. Jest luz.

Nagrałem "If You’re Going To Hell" z Adamem (Bielczukiem - przyp. red.), a potem wysłałem Titusowi z pytaniem czy gdyby miał chwilę wolnego czasu, nie wpadłby do Goleniowa nagrać z nami ten numer i nakręcić klip. Zgodził się i przyjechał. Kiedy już zrobiliśmy to wszystko, zapytałem go prosto z mostu czy nie chciałby założyć zespołu. Wtedy kazał nam nauczyć się "Bark At The Moon" Ozzy’ego Osbourne’a i kiedy zagraliśmy to razem - wyszło dobrze. Wówczas stwierdził, że czemu nie.

Tak, młody miał kaprys. Chciał mieć jakiegoś basistę i wokalistę, a ja mu najbardziej odpowiadałem. Miałem wolny czas i pomyślałem, że podjadę do Goleniowa - zobaczymy. Tylko, że -  dobra - był jeden kawałek. Wbity, nauczony, ale ja przecież muszę wiedzieć czy ten zespół potrafi coś uklecić. Dlaczego zdecydowałem się na "Bark At The Moon"? Bo jest tam co pokazać na gitarze. Solo gra w oryginale Jake E. Lee, a Iggy doskonale sobie z nim poradził. Posłuchałem nagrania i doszedłem do wniosku, że po sześciu miesiącach prób coś powinno z tego wyjść. Na pierwszej trasie okazało się już, że miałem rację.

Tak, to było takie proste. Poza tym ojciec Iggy’ego zawsze w piwnicy ma burbona. To też mnie przekonało, bo to bardzo ważny argument [śmiech].

Logistyczno-organizacyjnych. Kiedy bierzemy instrumenty do ręki, nie mam w zwyczaju kiwania się na lewo i prawo.

Żeby mieć porównanie, musiałbym być na próbach w Londynie w latach 80-tych i podglądać jak robili to Iron Maiden, Motorhead, czy Judas Priest - wtedy być może widziałbym różnicę. Jeśli chodzi o kwestię komponowania, to nie zmieniło się nic. Zwykle zaczyna się od głównego riffu, który potem rozwija się jammując lub idąc za autorem, jeśli ma on na konkretny pomysł na kawałek. Tak było choćby przy "First Spark", który przyniosłem właściwie w całości. W "Hurricane Kazz" miałem tylko zwrotkę i kawałek refrenu, plus podkłady do solówek itd., a Adam dorzucił intro. Z kolei kiedy Iggy przyniósł "Fire Follow Me" czy "Killing Times" - też w zasadzie były już gotowe.

Gładko. Zwykle zabiera nam to około trzech miesięcy od pierwszego włączenia wzmacniaczy. Spotykamy się danego dnia, przynosimy już jakieś pomysły, po to, by po pierwszej próbie wyjść z niej z gotowym kierunkiem. Lubię mieć pewnego rodzaju całość i lubię kiedy płyta ma charakter, jednoznaczny kierunek - tak jak np. "Let There Be Rock" AC/DC, albo "Raining Blood" Slayer’a. To są albumy monolityczne. Moim zadaniem w Anti Tank Nun jest właśnie pilnowanie spójności. Jeśli twierdzisz, że ten materiał jest klasyczny to ja się bardzo z tego cieszę, bo udało nam się trafić w to, co chcieliśmy zrobić.

Tak jest! I to określa charakter zespołu, a ja uwielbiam grać w zespołach z charakterem. Nie lubię grochu z kapustą.

Nie, spotykamy się na próbie i wszystko samo z nas wychodzi. Ktoś rzuci jakiś riff, ktoś inny ma kolejny i na nich budujemy numery.

Tak jak mówię - to często działa na zasadzie jammu. Bazę mamy w Goleniowie, a ja jestem spod Poznania, więc przez trzy miesiące musiałem z 10 - 12 razy przyjechać i to wszystko poogarniać.

Tak, grywamy najczęściej non stop przez pół dnia - dwa dni pod rząd. Potem męczy się już i głowa i uszy, można pogubić kierunek. Dlatego lubię grać dwie próby w tygodniu, ale solidne i mocne, a potem mieć pięć dni oddechu, by móc się dobrze przyjrzeć, czy to już jest to i czy możemy przejść do kolejnych rzeczy.

Mi się pracuje dobrze z Titusem, bo wychowaliśmy się na tych samych płytach hard i heavy z lat 80-tych. Dogadujemy się muzycznie.

Może na pierwszej próbie, bo nie wiedziałem co to w ogóle będzie. Koleś, którego słuchałem, miałem w domu jego płyty, nagle przyjeżdża i mam z nim grać.

No pewnie. Dziwne byłoby, gdyby nie było "wow".

Mi się pracuje z kolegą Iggy’m zdecydowanie komfortowo, ponieważ kiedy zaczynaliśmy, miał 14 lat. Gdyby nie stroił, nie wyrabiał się w czasie i nie łapał tego w sposób sprawny, profesjonalny to pewnie bym sobie odpuścił. Tymczasem, kiedy usiedliśmy nad "Kick Out The Jams" MC5, który zaproponowałem jako jeden z pierwszych coverów, to my nie robiliśmy go trzy dni, tylko 3 minuty - tyle, ile trwa ten utwór. W rezultacie, stojąc na scenie nie muszę ciągle spoglądać w lewo, czy przypadkiem coś tam jest nie tak, tylko mogę zwyczajnie zająć się sobą, słysząc wyraźnie stopę, swój bas i wokal.

Tak! Dlatego ta sytuacja jest komfortowa i tak dobrze nam idzie.

Jeśli chodzi o piece to gramy na piecach Mesa. Ja używam Mesa Boogie Road King 2, paczka również Mesa. Gitary to Les Paul i Gibson. Mam customowego białego Les Paula - klasyczny z 99 roku. Do tego "V-ka" [model Flying] Gibsona i sygnatura Dimebag’a - Dean Razorbag.

Ja używam customowych basów zrobionych dla mnie przez Ligmana. Są to kopie Jazz Bass’ów na potwornie mocnych przetwornikach. Każdy z nich ma 24 progi, neck-trough - nie lubię przykręcanych gryfów. Do tego dwa wzmacniacze Peavey Tour 700 - każdy po 700 wat mocy. W samych basach mam więc półtora kilowata mocy, a ponad dwa w paczkach. Używam albo dwóch amperów na scenie, albo dwóch subwooferów Behringera - po 1100 wat każdy. Jako, że stoję często 4 - 5 metrów przed bębnami, to muszę mieć dużą moc, by słyszeć i czuć ją w tym miejscu, gdzie stoję.

Oczywiście. Na tym poletku zwanym "hard & heavy" moc ma duże znaczenie - prawie tak duże, jak rozmiar staników, które lecą na scenę.

Teraz gramy festiwale, m.in. Na Ursynaliach w Warszawie. Potem Fugazi, Lemon Fest, Góra Rocka i Seven Festival. We wrześniu planujemy odbyć trasę promującą naszą drugą płytę.

Trasa "Flash Point" odbędzie się we wrześniu i właśnie staramy się dobrze to dopasować, bo Acid Drinkers planuje trasę na październik. Pierwszy koncert będzie miał miejsce 1 czerwca w Sosnowcu, co może wydawać się trochę dziwne, ale dość długo nie graliśmy na żywo, bo miksowaliśmy w studiu nowy album, więc gdzieś musimy teraz zacząć.

Pewnie! Jesteśmy otwarci na granie i widziałem, że w kalendarz wskakują coraz to jakieś fajne propozycje na środek lata.

Najlepsze na kaca jest powietrze z materaca. Jak masz cały wolny dzień to możesz wypić i cztery setki, tyle, że padniesz już koło 11.00. Najlepiej sprawdzają się chyba jednak klasyczne dwa piwa.

Tak, zdecydowanie grzeczniej.