Annalist

Zespół rozwiązał się po płycie "Trial". Każdy z nas poszedł swoją drogą, zarówno życiową, jak i muzyczną. Artur i Robert zajęli się projektem Delate, Krzysiek założył zespół Mothernight, potem Artur grał jeszcze w Soulburners. Poza tym Robert i Krzysiek zajęli się produkcją i realizacją dźwięku w warszawskich studiach. Mimo, że osobno, każdy wciąż żył muzyką i dźwiękiem.

Zaczęło się od naszych fanów i znajomych. Mieliśmy sygnały od różnych osób, że szukają którejś płyty, że brakuje im w kolekcji. Pomyśleliśmy, by zebrać wszystkie albumy w całość i wydać box ze zremasterowanym materiałem. Pomysł podchwyciło wydawnictwo ProgTeam. Spotkaliśmy się po latach, by to omówić. Dobrze się gadało i postanowiliśmy dodać do tego wydawnictwa coś nowego i specjalnie przygotowanego. Wpadliśmy na pomysł czterech utworów, gdzie każdy z nich opisywałby kolejno każdą z naszych płyt. Dodaliśmy prolog, epilog i narodził się "Syrinx".

Na pewno nie zapomnianym. To dzięki fanom powstał ten box. Świat zmienił się na tyle, że kontakt z tymi ludźmi stał się w zasadzie bezpośredni i możliwy codziennie, za pośrednictwem naszych stron internetowych. To bardzo zbliża nas do fanów. Lata temu było to możliwe tylko podczas koncertów i wywiadów. Odzew ludzi po wydaniu boxu nie pozwala czuć się zapomnianym zespołem... raczej kultowym.

Tak, to koniec Annalist, a to wydawnictwo jest zwieńczeniem dokonań zespołu. Jednak pracowało nam się tak dobrze, że postanowiliśmy tworzyć dalej, a co z tego wyjdzie to jeszcze zobaczymy.

To dość prozaiczne, bo nazwa pochodzi ze słownika angielsko-polskiego. Tak właśnie szukaliśmy nazwy na próbie, a że byliśmy bardzo młodzi, niecierpliwi i podjarani wspólnym graniem to nie dotarliśmy nawet do litery B.

To nie było salto, a raczej ewolucja. Wszyscy wychowaliśmy się na metalu, więc granie tej muzyki było naturalne. Głodni inspiracji poruszaliśmy się z biegiem czasu po innych muzycznych gatunkach, a nasza muzyka była ich wypadkową. Słuchając wszystkich naszych nagrań wyraźnie słychać jak mocno się zmieniały. Jednak zawsze łączyła je Energia, Piękno i Cień.

Było tam wiele naiwności, niedopracowania w sferze brzmieniowej i aranżacyjnej. Niemniej płyty słucha się dziś świetnie. Połączenie muzyki rockowej z rozwiązaniami znanymi z klasyki robi wrażenie. Byliśmy wtedy pod wpływem wielkich zespołów prog-rockowych, ale także muzyki średniowiecznej. Wielką rolę odegrały dzieła literatury fantasy (Tolkien, Le Guin), a także powieści beletrystyczne osadzone w realiach średniowiecza ("Imię róży" Umberto Eco). Płyta jest bardzo klimatyczna, mroczna i tajemnicza. Niektórzy uważają, że to najlepszy nasz album.

Rywalami nie. Nawet nie utożsamialiśmy się z tym nurtem, bo wywodzimy się z muzyki metalowej. Staraliśmy się być kojarzonymi bardziej jako zespół spod znaku mroku, czy gotyku niż klownów i skrzatów. Co do dat premier tych płyt, to oczywiście zwykły przypadek.

To bardzo miłe wspomnienia, a zarazem doświadczenia. Marillion był jakiś czas dla nas inspiracją i bardzo ceniliśmy ten zespół, a szansa zagrania z nimi z perspektywy młodych chłopaków była czymś wspaniałym. Miejsca koncertów też robiły wrażenie. Poznańska Arena była olbrzymia, było tam piekielnie gorąco, a nasze przyjęcie przez tamtejszą publiczność przeszło najśmielsze oczekiwania. Niezapomniane uczucie. Sala Kongresowa w Warszawie natomiast przyjęła nas chłodem, podobnie jak warszawska publiczność. Niby byliśmy u siebie i widownia też była nasza, jednak siedzące miejsca bardziej pasowały do widowiska Brytyjczyków, niż do naszej energii. Niemniej spotkanie z Marillion było ciekawym doświadczeniem.

W tym okresie górę wziął rozum. Po dwóch płytach byliśmy chyba trochę zniecierpliwieni i sfrustrowani faktem, że nie działo się tyle, na ile wtedy liczyliśmy. Może dlatego powstała płyta bardziej komercyjna. Podczas powstawania materiału wszystko szło dobrze, ale od momentu wejścia do studia coś zaczęło się psuć. Wiele rzeczy szło nie tak, zaczęły się tarcia między nami i inne problemy natury międzyludzkiej. Same utwory były naprawdę dobre, jednak wszystko co było wokoło i w nas samych zarejestrowało się na taśmach. To właśnie doprowadziło do zawieszenia działalności zespołu. Paradoksalnie, część osób uważa tę płytę za najlepszą, chociaż ciężko to wytłumaczyć.

"Trial" to swojego rodzaju oczyszczenie i wejście głęboko w nas samych. Ponieważ tworzyliśmy we własnym studio, bez osób postronnych, mogliśmy pozwolić sobie na wszystko. Tym wszystkim był kompletny brak założeń, ostateczna wolność. Powrót do podstawowego składu, czas w którym odpoczęliśmy od siebie nawzajem oraz wyłączna chęć tworzenia muzyki, sprawiły, że po 2-3 miesiącach mieliśmy dwie godziny materiału. Przerwa na pisanie tekstów pozwoliła zdobyć dystans do  tego co nagraliśmy i wybrać najlepsze fragmenty oraz złożyć je w całość. "Trial" to płyta kompletna, trudna zarazem i faktycznie nowatorska jak na tamte czasy pod wieloma względami, co mogło niektórych inspirować... najwyraźniej i tych znanych do dziś. Jednak po takim oczyszczeniu musiała nastać długa cisza…

Tak, to była czysta przyjemność pracować znowu razem. Dojrzeliśmy jako muzycy i ludzie. Świadomość tego, że z nikim się nie ścigamy, nie musimy nikomu, ani nawet sobie nic udowadniać sprawiła wielką frajdę z tworzenia każdego dźwięku zarówno podczas kilku prób, jak i w studio, gdzie nagrywaliśmy. Udało się stworzyć atmosferę, gdzie myśli tworzyły jedność, a każdy z nas inspirował się wzajemnie. Był czas na rozmowę, wspomnienia, śmiech, wspólny obiad czy butelkę whiskey. Powstał mini album, który jest esencją Annalist. Jest tam wszystko co być powinno, to za czym tęskniliśmy my i mamy nadzieje, że nasi fani. Nie mniej, nie więcej.

Zawsze jest niedosyt i myśl, że można było zrobić więcej i lepiej. Muzycznie na pewno spełnieni, bo wszystko zawsze było nasze, nikomu nigdy nie pozwalaliśmy ingerować w naszą muzykę, co czyni ją bezwzględnie szczerą. Owszem było też parę muzycznych wpadek, ale cóż, nikt nie jest doskonały. Z punktu widzenia popularności może trochę mniej spełnieni, bo nie osiągnęliśmy pozycji, o której marzyliśmy. Jednak w głębi duszy chcieliśmy pozostać zespołem kultowym i to się udało. Każdy w życiu ma jakaś rolę do spełnienia, zespoły też. My swoją spełniliśmy.

Przede wszystkim sukcesem jest to, że wciąż jesteśmy przyjaciółmi i potrafimy wspólnie tworzyć. Jeśli chodzi o zespół, to był to chyba koncert w Łazienkach Królewskich. Długo za tym chodziliśmy, ale w końcu się udało i jako pierwszy rockowy zespół zagraliśmy w tym niesamowitym miejscu. Koncert magiczny, niezapomniany, a jego mottem było: "Zaczynamy o zmroku... Kończymy przy pełni księżyca"

Oczywiście. Nie wyobrażamy sobie życia bez muzyki i na pewno coś jeszcze wspólnie nagramy.

Również dziękujemy i pozdrawiamy czytelników "Gitarzysty".