Steve Rothery (Marillion)

Był to jeden z ciągłych żartów związanych z tym tytułem (śmiech). Oczywiście pomysł pojawił się wraz z kolejnymi tekstami Steve’a. Jest to całkiem dobre podsumowanie tego jak wyglądają niektóre związki międzyludzkie i komunikacja niewerbalna. Czasami da się coś powiedzieć bez użycia słów i tu chyba trzeba się doszukiwać sensu. Mam wrażenie, iż jest to naprawdę udany tytuł dla tego krążka. Podobnie zresztą jak grafika na okładce. Strasznie nam się spodobała ta figura, którą już ktoś gdzieś pieszczotliwie określił mianem "kosmicznego chipsa" (śmiech).

Po prostu staraliśmy się nie spieszyć. Każdy utwór był dopieszczany i rozwijał się swoim własnym tempem. Na przykład kawałek "Gaza" dostał się na tę płytę dosłownie ostatnim rzutem na taśmę. Było przy nim mnóstwo roboty, a nie chcieliśmy iść na żadne kompromisy. Niestety kilka innych podobnych pomysłów musieliśmy schować póki co do szuflady, gdyż nigdy nie zdążylibyśmy z ich dokończeniem przed oddaniem płyty, a byliśmy przecież wtedy jeszcze w trasie po Stanach. Ostatnie szlify lwiej części materiału miały miejsce w trasie.

W zasadzie wszystko co trafiło ostatecznie na krążek było wynikiem naszej bliskiej współpracy. Każdy wychodził z jakimś pomysłem i tak powstawały kolejne elementy układanki. Tak było na przykład przy wspomnianym utworze "Gaza", do którego stworzyłem kilka pierwszych dźwięków. Potem Ian dodał swoje trzy grosze, a Steve dorzucił jakieś klawisze i pomysł na melodie. Wszystkie te elementy skrupulatnie sprawdzaliśmy i dopasowywaliśmy do siebie, aby efekt końcowy był możliwie najlepszy. Tak właśnie wygląda praca w studio i tego postanowiliśmy się trzymać. Po siedemnastu studyjnych albumach wypracowaliśmy sobie już pewne nawyki i przyzwyczajenia, które pomagają nam w codziennej pracy. Chemia pozostała i ma się dobrze (śmiech).

To chyba trochę tak jak w każdej rodzinie. Czasami dochodzi do kłótni w której pada kilka niepotrzebnych słów. Rzeczywiście doszło do małej wymiany zdań podczas pisania materiału, ale dość szybko się z tym uporaliśmy i nikt nie ma dzisiaj o to żalu. Należy pamiętać, że praca nad płytą zawsze wymaga wiele zaangażowania i kreatywności. Nic więc dziwnego, że kiedy dwa duże pomysły się ze sobą ścierają wióry lecą na lewo i prawo. W tej chwili wszyscy bardzo się cieszymy z rezultatu naszej pracy i jesteśmy w bardzo dobrych nastrojach.

"Gaza" opowiada o losach pewnego palestyńskiego chłopca, który dorasta na ulicach tytułowego miasta i to właśnie on jest podmiotem lirycznym w tym utworze. Dla mnie osobiście jest to swego rodzaju oświadczenie, które ma na celu zwrócić uwagę na wszelkie nieprawości jakie mają miejsce w tamtej części świata. Organizacja Narodów Zjednoczonych opublikowała jakiś czas temu raport, z którego jasno wynika, że Gaza zostanie niemal kompletnie wysiedlona do roku 2020, o ile nie zajdą tam jakieś poważne zmiany. Nie jest to jakaś forma protestu. Staramy się jedynie pokazać skalę problemu i być może wzbudzić w kimś choć odrobinę sprzeciwu dla tej sytuacji.

Tak silnych i doniosłych już chyba raczej nie. Z lirycznego punktu widzenia, materiał ten to tak naprawdę całe spektrum związków międzyludzkich. Pozwala spojrzeć na pewne rzeczy z czasami niewygodnego punktu widzenia i obnaża przywary jeśli nie samej relacji to osób zainteresowanych. Na przykład "Montreal" jest kawałkiem autobiograficznym, który Steve napisał na podstawie naszych przeżyć z trzydniowego pobytu na konwencie w Montrealu. Graliśmy tam trzy dni pod rząd, a odbiór naszej muzyki był jednym z najlepszych jaki kiedykolwiek doświadczyliśmy. Wszystkie utwory na płycie są dla nas bardzo silnymi dawkami energetycznymi i cieszymy się, że opowiadają o czymś więcej niż tylko o nieszczęśliwej miłości (śmiech).

Zdecydowanie tak. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to jeden z naszych najlepszych utworów w całej karierze. Myślę jednak, że kiedy posiada się świetny tekst i chce się nim coś przekazać światu to muzyka niemal zawsze staje na wysokości zadania. Jedna rzecz napędza drugą i powstaje dzięki temu wspaniała mieszanka różnych dźwięków. Przypomina to trochę żywy organizm, o który jeśli się odpowiednio zadba, będzie dawał radość i satysfakcję.

Tak to czułem podczas nagrywania i nic się do tej pory nie zmieniło. Ma on w sobie coś z jakości i estetyki w jakiej porusza się Prince.

Nie, raczej nam to nie grozi (śmiech). Tekst do tego utworu już jakiś czas temu napisał John Helmer. Pamiętam, że któregoś dnia Steve zaczął go sobie po prostu podśpiewywać. Dodaliśmy wtedy nasze instrumenty, nadaliśmy mu osobowość i tak się to potoczyło. Rozumiem, że w jakiś sposób różni się od reszty materiału, ale jest to efekt, który mi osobiście bardzo odpowiada. Stanowi kontrast dla kilku długich i skomplikowanych kompozycji na tym albumie.

W sumie już mu niewiele brakuje, aby się nim stać (śmiech). Mike, tak samo zresztą jak wszyscy który byli zaangażowani w tworzenie tego krążka, pracował niezwykle ciężko i dawał z siebie zawsze 110%. Sam pamiętam jak nocami nagrywałem partie gitarowe w moim domowym studio. Podobne historie mogą ci opowiedzieć Steve czy Mark, którzy również odwalali kawał roboty "po godzinach". Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że ten 73-minutowy materiał powstawał całymi miesiącami, czego najprawdopodobniej nikt nie usłyszy. Wszyscy dołożyli swoich starań i poświęcili naprawdę wiele czasu, aby ten krążek brzmiał dokładnie tak jak tego oczekiwaliśmy. Mike był swego rodzaju koordynatorem i każdego dnia pilnował, aby wszystko zostało skończone na czas, za co oczywiście jesteśmy mu szalenie wdzięczni.

Muszę powiedzieć, że nieszczególnie. Cała ta współpraca przebiegała niezwykle naturalnie i nikt nie rościł sobie praw do niczego. Czasami komponowałem całą sekwencję, innym razem dodawałem tylko kilka swoich uwag. Oczywiście w naszej karierze były takie utwory, które na poziomie instrumentalnym powstawały wyłącznie na podstawie moich pomysłów. Wiadomo jednak, że po tylu studyjnych albumach nie można cały czas opierać brzmienia zespołu na pomysłach tylko jednego człowieka (śmiech).

Przede wszystkim The British Guitar Academy różni się nieco od zwykłej szkoły w której naucza się "obsługi" instrumentu. W BGA nie skupiamy się tyle na samej technice, co na filozofii i tego czym jest granie na gitarze dla każdego z nas. Wszyscy muzycy, którzy współpracują z nami przy tym projekcie są uznanymi artystami i profesjonalistami w swojej dziedzinie. Uczęszczając na takie zajęcia można się zatem nauczyć tego jak ważna jest osobowość i własne "ja" w byciu muzykiem. Sam nie jestem jakoś wyjątkowo dobry jeśli chodzi o nauczanie techniki - od tego są lepsi ode mnie - ale mam pewną wrażliwość, którą mogę przekazać innym. Jesteśmy ponadto w stanie zapoznać młodych ludzi z technikami produkcji, które mogą im się przecież kiedyś przydać podczas nagrywania własnego materiału. Odpowiadając zatem na twoje pytanie: tak, dzisiaj bym się zdecydowanie dwa razy zastanowił czy aby nie skorzystać z takiej okazji.

Ciekawe, że o to pytasz bo tak się składa, że rozmawiałem z Hannah’ą o napisaniu kilku nowych kawałków niedawno. Niestety prawda jest tak, że Marillion skutecznie mnie wyłączy z jakichkolwiek innych projektów na następne 10 miesięcy. Myślę, że dopiero około maja 2013 będę miał trochę czasu na własne działania fonograficzne. Poza tym staram się również znaleźć czas na realizowanie mojej drugiej dużej pasji jaką jest fotografia. Tak się składa, że niedługo pojawi się w sprzedaży album ze zdjęciami mojego autorstwa. Dodatkowo udało mi się zorganizować kilka wernisaży w paru ciekawych miejscach na świecie, co pragnę niejako połączyć z promowaniem The British Guitar Academy. Kto wie, może zawitam również do Polski (śmiech)?

Przez te wszystkie lata, kilka moich zdjęć udało się wykorzystać do celów promocyjnych przy okazji niektórych płyt, ale nigdy nie było to coś poważnego. Wspomniany album jest z kolei wizualną dokumentacją życia w zespole, które tworzymy przecież od tylu lat. Udało mi się coś, czego mam wrażenie nie dokonałby chyba żaden inny fotograf.

Pewnie, że tak! Bardzo lubimy dawać koncerty w waszym kraju.

Na to wygląda i już się nie mogę doczekać (śmiech)! Dodatkowo, o ile dobrze pamiętam będziemy u was dzień po moich urodzinach, więc będą powody do biesiadowania (śmiech).