Michael Lee Firkins

Chciałem grać na gitarze na długo przed tym jak ją dostałem, ale właściwie jako dzieciak nigdy o nią nie prosiłem moich starych. Po prostu, ojciec kupił jakąś gitarę i przyniósł do domu z postanowieniem, że sam będzie grał. Ale trochę też był to zakup dla mnie, więc zacząłem grać, kiedy miałem 8 lat i przez pierwsze 9 miesięcy grałem bez żadnych lekcji.

Ojciec grał na gitarze, a mama jest całkiem niezłą pianistką. Zawsze grała muzykę klasyczną, bardzo często grała w domu Chopina. To mi najbardziej utkwiło w pamięci z dziecięcych lat. A ponieważ muzyka ta ma zwykle dość czytelną tonację, nauczyłem się z grania mamy intuicyjnie, czym są tonacje i czym jest harmonia. Pozwoliło mi to dobrze wykształcić słuch muzyczny.

W wieku 12 lat zostałem gitarzystą chórów szkolnego i kościelnego - to były moje pierwsze, zorganizowane grania. Dla mnie, bardzo nieśmiałego wówczas dzieciaka, były to bardzo ważne wydarzenia. Kiedy grałem, ta nieśmiałość gdzieś znikała. A potem były już występy z moim zespołem w szkole średniej, jakieś konkursy młodych talentów, tego typu gigi, ale jeszcze nic na większą skalę, gdzie mógłbym się popisać przed ludźmi swoimi umiejętnościami.

Nie powiem pewnie nic oryginalnego - byłem typowym dzieciakiem końca lat 70. Lubiłem Lynyrd Skynyrd i Led Zeppelin, więc uczyłem się grać kawałki takie jak "Stairway to Heaven", "Sweet Home Alabama". Rozpracowywałem ze słuchu płyty Black Sabbath - typowe rzeczy z tamtych lat. Kiedy na początku lat 80. muzyka zaczęła się zmieniać, zacząłem słuchać AC/DC, "Back in Black", "Highway to Hell", uwielbiałem też Ozzy Osbourne’a z Randy Rhoadsem. Kiedyś Randy przyjechał do Omaha, gdzie mieszkałem i wziął parę lekcji od mojego nauczyciela gry na gitarze. Ponoć tak robił, gdziekolwiek występował, po prostu szukał przy okazji nauczyciela gitary i brał w każdym mieście na trasie kilka lekcji. Randy był moją wielką inspiracją. Oczywiście Van Halen - to także ważny dla mnie gitarzysta. Miałem niewątpliwe szczęście załapać się na czasy, kiedy wypłynęli właśnie tacy goście jak Rhoads, Van Halen, czy Malmsteen.

Jak wszyscy gitarzyści w owym czasie czytałem pismo Guitar Player, dla którego pracował Mike Varney - on właśnie odkrył Malmsteena. Nagrałem więc kasetę demo i wysłałem do Mike’a. Efektem tego była moja pierwsza instrumentalna płyta: "Michael Lee Firkins".

Myślę, że to było w czasie, kiedy Jeff Beck grał na gitarach Jackson - pamiętasz? Sądzę, że to od tego się zaczęło. Nie powiedziałbym, że go kopiowałem, ale sposób jego gry bardzo mi się spodobał i sam zacząłem tak właśnie grać. Ale nie chodziło mi wtedy o samą technikę, a o melodię. Mike’owi Varney’owi się to podobało, więc powiedział "hej, zróbmy tego więcej!" On miał bardzo szerokie spojrzenie, jako producent. Wychwytywał unikalne rzeczy i uważał, że to, co gram jest w jakimś sensie wyjątkowe. Dał mi kilka ważnych wskazówek, które uformowały moją pierwszą płytę.

No tak, muzyka przełomu lat 80. i 90. zmieniała się bardzo. Pod koniec lat 80., jeśli chciałeś coś nagrać, to trzeba było znaleźć duże, drogie studio i tam nagrywać. Ale początek lat 90. przyniósł nagrywanie w domu, na DAT-ach (Digital Audio Tape). Więc i ja zacząłem nagrywać u siebie. To była zasadnicza zmiana w moim podejściu do tworzenia muzyki. Nie musiałem wszystkiego mieć od razu przemyślanego, nie trzeba było szukać perfekcji, po prostu kiedy przychodził pomysł, nagrywałem go, a potem rozwijałem. W tym czasie przeprowadziłem się też do Kalifornii. Mieszkaliśmy wtedy z żoną sami, żadnych przyjaciół, znajomych, ani rodziny - wiesz, tylko my i nasz pies. Przez cały czas nagrywania "Chapter 11" nikt mnie nie podpatrywał podczas grania, ani nie słyszał żadnego nagranego kawałka. Pełen spokój.

Bardzo lubię! Sęk w tym, że zostało mi już niewiele lat elektrycznego grania - kiedy będę miał pięćdziesiąt parę lat, to będę grał tylko akustycznie (śmiech). Dlatego teraz gram wyłącznie na gitarach elektrycznych i chcę to robić możliwie jak najlepiej.

Tak, właściwie nie zagrałem żadnej sztuki przez 11 lat. Miałem wtedy trochę życiowych problemów. W Kalifornii nie było tak fajnie, jakbym tego oczekiwał. Brakowało miejsc do grania, muzyków, z którymi można było grać itd. Postanowiłem więc, że będę nagrywał i komponował dla siebie. No i tak zeszło do 2007 roku, kiedy udało mi się dobić targu i podpisać kontrakt na płytę "Blacklight Sonatas". I nagle znalazłem się w innym świecie, wiesz, i-Tunes, cyfrowa muzyka, zupełnie inna rzeczywistość.

No niedokładnie pod rząd, ale faktycznie, było dość gęsto (śmiech). Dlatego znów komponuję i nagrywam materiał na kolejną płytę. Dostałem mocnego kopa do pracy. I to jest to, co powinienem robić i co chcę robić. To właśnie kocham - mam też nadzieję, że tak już będzie.

Mam nadzieję, że to będzie moja najlepsza płyta. Znajdą się tam może ze dwa instrumentalne kawałki, a w pozostałych usłyszysz mój wokal. Towarzyszą mi fajni goście - basista i bębniarz z Gov’t Mule i klawiszowiec, grający z The Rolling Stones. Ekipa jest więc mocna i bardzo się cieszę z efektów tej współpracy. Jest to klasyczna, rockowa muzyka, nagrana analogowo na taśmie - brzmi analogowo, a nie jak to cyfrowe gówno, którego obecnie pełno. Są na niej kawałki, które spodobają się gitarzystom, ale także piosenki, które powinny przypaść do gustu wszystkim, którzy lubią klasycznego rocka i rockową melodię.

Jestem endorserem Fendera, więc mam kilka ich wioseł i one najbardziej mi pasują. Do gitar używam różnych wzmacniaczy, ale ostatnio najczęściej są to piece Vox’a. Czysty kanał i dopalenie partii solowych Tubescreamerem. Poza tym niespecjalnie używam tych elektronicznych kostek, którymi teraz bawią się dzieciaki. Wolę naturalny, korzenny, lampowy sound.