The Flying Eyes - 17.11.2011 - Warszawa

Tak mógłby wyglądać telegraficzny skrót z wydarzeń tego czwartkowego wieczoru, rozpoczętego przez lokalnych Ashtray w wydaniu akustycznym. Chłopaki wypadli całkiem dobrze, choć ich set musiał najbardziej przypaść do gustu przede wszystkim fanom grunge. Szczerze ujawniając swą niemałą ignorancję w tej dziedzinie (zawsze zamiast Pearl Jam czy innego Alice in Chains wolałem Entombed) muszę przyznać, że nie do końca kojarzę, czy warszawiacy grali głównie własne kawałki czy może cudzesy. Jeden cover był na pewno (skoro nawet ja go poznałem), ale hmmm... tytuł jakoś uleciał mi z pamięci. Przy okazji, gratuluję kapeli hartu ducha, bowiem przez praktycznie cały, krótki set nikt (pomijam moją skromną osobę oraz panów z The Flying Eyes, którzy rozsiedli się w pobliżu sceny) z zaskakująco licznie zgromadzonej publiki nie ruszył czterech liter od stolików. Frontman przyjął to ze spokojem i nawet machał z pozdrowieniami co dalej siedzącym. Takie oto dziś zwyczaje panują.

Zostajemy w klimatach akustycznych. Vagitarians, po niedawnej wygranej w półfinale Pepsi Rock Battlefield 2011 oraz awansie do finału konkursu, zyskał sporą rzeszę nowych fanów. Pod sceną zrobiło się ciasno, znalazłoby się nawet kilka fanek w pierwszym rzędzie. Rock’n’rollowy lifestyle zaczyna roztaczać swój zniewalający urok :-). No, ale nic dziwnego, wszak Vagina akustycznie świetnie daje sobie radę. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że lepiej niż z prądem. Zwłaszcza w połączeniu z tradycyjnie już doskonałą interakcją z publicznością (wspólne odśpiewanie skibidibi udało się przednio). Dodatkowego smaczku dodało występowi poszerzenie instrumentarium o kongi i jakąś orientalną grzechotkę, której nie potrafię nazwać. Nie mogę nie wspomnieć również o elegancko prezentującym się akustycznym basie Epiphone El Capitan. Nic dziwnego, że Marian nie tylko uśmiechał się tajemniczo, ale aż kraśniał z zadowolenia. Lubię oglądać w akcji perkusistę Vagitarians (to walenie dłońmi w talerze niczym John Bonham), ale trzeba przyznać, że daje się on czasem ponieść emocjom. Momentami więc bębny grały za głośno i za gęsto. To ważne w secie akustycznym, gdy perkusja, jako najgłośniejszy instrument na scenie, może z łatwością zagłuszyć resztę muzyków.

Gwiazda wieczoru zaprezentowała się przyzwoicie, ale nieszczególnie porywająco. Można odnieść wrażenie, że dziś kto żyw rwie się do gry retro rocka, choć niektórym bozia poskąpiła prawdziwego talentu, zastępując go co najwyżej umiejętnościami typowo rzemieślniczymi. Kompozycyjnie The Flying Eyes posługuje się trochę zbyt kwadratowymi schematami, a naturalny flow ich muzyki całkiem często natrafia na przeszkody. Co znaczy brak przeszkód i kosmiczna wręcz naturalność na scenie pokazał dobitnie dokładnie tydzień później (po drugiej stronie Wisły) Rival Sons; to jednak temat na kolejną relację. Tak czy owak, publika nie zwracała uwagi na tego typu duperele (i dobrze), i bawiła się świetnie, czym lekko skonfudowała amerykańskich oldschoolowców. Ładny wieczór.

Tekst: Szymon Kubicki
Zdjęcia: Małgorzata Napiórkowska-Kubicka