New Model Army - 09.10.2012 - Kraków

Transowy, mistyczny początek "I Need More Time" do tego jest ciemno, czerwono i pełno dymu. Nie odróżniam psa od wilka, nie wiem gdzie kto stoi i na dobrą sprawę gdybym miała w uszach zatyczki byłabym pewna, że to Burzum albo inny Vader. Z marazmu wyrywa mnie dopiero ekspresyjna końcówka i nareszcie widzę Sullivana.

New Model Army widziałam poprzednio w 1993 roku na festiwalu w Jarocinie. I od razu uprzedzam, dla mnie ten zespół nigdy nie był kultowy, chociaż szanowałam ich za szaleństwo, za iskrę, za żywiołowe, niemal punkowe piosenki, mroczne klimaty i ostrą, gitarowa muzykę. "Today Is A Good Day" - jeden z najcięższych numerów zespołu i gitarowy i buntowniczy hymn "March In September"- tyle z fosy.

Im dłużej trwa sztuka tym bardziej zaczynam się denerwować. Jest monotonnie, a ja cierpliwie czekam na iskrę, na pier..nięcie, na kopa, który wyprostuje mi zwoje mózgowe. Gitarowe granie w garażowym duchu w niepokojącym "Did You Make It Safe?" nie jest już garażowe, ale perfekcyjne, dopracowane i szablonowe. "Pull The Sun" nie da się porównać do niczego co NMA nagrali do tej pory, ale szału nie ma, za to mogę sobie z przyjemnością popatrzyć na Ceri Mongera, nowego basistę zespołu.

Cholera, mam świadomość, że oba koncerty dzieli dwadzieścia lat różnicy, że wszyscy się starzejemy i że NMA nie stracili zdolności do zmian i szukania nowych wyzwań, ale nie do końca jestem pewna czy te zmiany idą w dobrym kierunku i czy nasze drogi zupełnie się nie rozeszły. Czekam na ballady. "Knievel" to właściwie jedyny element łączący stare New Model Army z nowym. Do końca nie doświadczam mocy rockowego ognia, bo buntownicze hymny brzmią pokornie i są tylko kolejnymi piosenkami z setlisty. Jest mrocznie (dosłownie i w przenośni), momentami nużąco.

Dodam, że prawdopodobnie jestem jednobitową istotą. Na koncert pojechałam z kumplem, z którym 20 lat temu byłam w Jarocinie. On wyszedł zachwycony, ja znudzona. Maciek jest moim rówieśnikiem, więc nie można tu wciskać głodnych kawałków o różnicy pokoleń czy poglądów. Ja pamiętam z Jarocina stado dzikich wilków, które w tej chwili są stadkiem udomowionych psów. Maciek twierdzi, że teraz są świetni. Dla mnie między starymi i nowymi utworami jest przepaść i wydaje mi się że zespół dobrze o tym wie. Ale być może miałam zbyt duże oczekiwania.

53

zdjęć

Zobacz galerię

Zobacz zdjęcia (53)

Zdjęcia i tekst: Romana Makówka