Deep Purple - 30.07.2013 - Wrocław

Hala, która wielokrotnie była wykorzystywana zarówno na imprezy specjalne z dj’ami, jak i na wydarzenia z muzyką gitarową, pod względem akustycznym jak najbardziej nadaje się na tego typu imprezy. Jeśli zaś chodzi o ogólne warunki, cóż, jeśli ktoś lubi darmową saunę oraz wędrówki po obiekcie w poszukiwaniu swojego miejsca - także. Ten ostatni element był nieodłączną częścią koncertu. Kto bez pomocy stewardów odnalazł swoje miejsce w odpowiednim sektorze temu chwała, bo nie oszukujmy się, przyjezdni - w tym niżej podpisany - mieli z tym niemałe problemy. Dziwne, że na czas tak dużej imprezy organizator nie ustawił w środku odpowiednich oznaczeń. Mam(y) nauczkę na przyszłość, aby… patrzeć pod nogi i pod krzesełka. W tej materii katowicki Spodek ponownie wypadł lepiej. Ech…

Na terenie obiektu pojawiłem się już w czasie koncertu Kruka. Zespół kojarzony dzięki świetnej, wydanej parę lat temu płycie z gościnnym udziałem Grzegorza Kupczyka, dziś jawi się jako jeden z nielicznych grających takie dźwięki w naszym kraju. Doskonała sekcja rytmiczna, mocne - mimo funkcji supportu - brzmienie oraz duet - gitarzysta Piotr Brzychcy i mocno Dickinsonowski wokalista - występujący tylko gościnnie Andrzej Kwiatkowski, zrobili na mnie piorunujące wrażenie. Słyszałem wprawdzie głosy, że po obdarciu grupy z Dąbrowy Górniczej z metalowo/rockowego aranżu, Kruk stałby się zespołem mocno ocierającym się o pop. Coś w tym jest, ale w dobrym rozumieniu tego słowa. Materiał kapeli jest niezwykle łatwo przyswajalny, zarówno ten lżejszy jak i mocniejszy, od czasu do czasu wzmacniany podwójną stopą. Publiczność szczerze nagradzała dąbrowian oklaskami, zresztą, sami sobie na to zasłużyli.

Po blisko półgodzinnej przerwie na scenie pojawili się oni - jedna z, podstarzałych już, ikon muzyki rockowej. Słowo 'podstarzały' odnosi się do wieku, nie do tego, co panowie wyczyniają na scenie. Tyle werwy i ikry mogli by im pozazdrościć o 30 lat młodsi grajkowie, a opanowania instrumentu niejeden rówieśnik. Dowody własnych umiejętności dawali aż nazbyt często. O ile Morse pokazał się z najlepszej możliwej strony (prócz kaleczenia sola, w "Smoke On the Water"), tak Paice (super sprawa z podświetlanymi pałeczkami) i Airey mocno rozczarowali. Zwłaszcza ten drugi, który mógłby sobie odpuścić solo z wplecionymi cytatami z Chopina i naszym hymnem - ale jak wiadomo, w każdym kraju gra "lokalne" rzeczy. Mimo to, uważam, że panowie wciąż deklasują wielu innych znamienitych muzyków.

Co z doborem materiału? Usłyszeliśmy 4 premierowe kompozycje, a resztę setu wypełniły klasyki. Najwięcej obaw żywiłem odnośnie formy Iana Gillana. Oszczędny w słowach i praktycznie cały czas uśmiechnięty brytyjski wokalista dał jednak radę, choć bardziej zorientowani w temacie punktowali mu "niedociągnięcia", a nawet mniejsze wpadki (m.in. "Perfect Strangers"). To jednak nie ma żadnego znaczenia, gdyż show dany przez Purpli zmiażdżył niejeden gig na jakim byłem w tym roku. Możliwe, że to wrażenie potęguje świadomość obcowania z zespołem, który w niedalekiej przyszłości może już zaprzestać grania. Biorąc jednak pod uwagę formę fizyczną (2 godziny koncertu!) ci panowie mają jeszcze niejedną trasę przed sobą. Oby jak najwięcej, i oby zawsze z przytupem jak "Fireball" na początek.

26

zdjęć

Zobacz galerię

Zobacz zdjęcia (26)

foto: Marek Koprowski