Joe Bonamassa akustycznie - 5.07.2012 - Zabrze

Dla jednych staje się więc spadkobiercą najważniejszych gitarowych wartości, dla innych - przypadkowym gitarzystą, któremu wyjątkowo dobrze się poszczęściło. Prawdopodobnie Joe Bonamassa nigdy już nie postawi sobie pomnika muzycznego na miarę dawnych herosów gitary w rodzaju Hendrixa, Duane’a Allmana czy Paula Kossoffa, ale ma w porównaniu z nimi jedną, niezaprzeczalną zaletę. Można go zobaczyć, dotknąć a nade wszystko usłyszeć na żywo. Przekonali się o tym fani podczas wyjątkowego, bo akustycznego występu artysty w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu, który odbył się 5 lipca br.

Nie będę ukrywał, że dominująca, czyli elektryczna odsłona Joe Bonamassy nie przekonała mnie do tej pory. Po przesłuchaniu kilku jego płyt i zaliczeniu jednego koncertu  pozostawałem przy zdaniu, że  obecność tego muzyka w panteonie gitarowych sław jest jednak przypadkowa. Na koncert w Zabrzu wybrałem się jednak z dużą ciekawością. Była to jedyna w Polsce szansa na obejrzenie ekskluzywnego, akustycznego występu, jednego z siedmiu, które odbyły się wyłącznie w Europie. Wyjątkowość tego przedsięwzięcia potęgował fakt, że Bonamassa przyjechał z zupełnie nowym, specjalnie przygotowanym na tę okazję zespołem, wyposażonym w całkowicie nowe i nietypowe instrumentarium.

Punktualnie o 20.00 pojawił się mistrz ceremonii. Rozpoczął od krótkiego wstępu na gitarze akustycznej, jednej z wielu, które zabrał ze sobą na tę szczególną trasę koncertową. Szybko okazało się, że Bonamassa akustycznie  nie jest tym samym muzykiem, którego znamy z odsłon elektrycznych. W jego grze na pudle brakowało trochę charyzmy i wyrazistości, choć szybkością, dynamiką i tempem solówek oraz zagrywek jak zwykle wprawiał w podziw. Ten występ należał także do jego zespołu, który począwszy od drugiego utworu uzupełniany był co parę minut wyjściem kolejnego muzyka na scenę. W końcu ukazał się oczom kwintet złożony z niezwykle utalentowanych indywidualności. Jeden z pierwszych solowych popisów dał Gerry O’Connor, mistrz skrzypiec, mandoliny i banjo. Pochodzący z Irlandii muzyk przemycił podczas koncertu sporo dźwięków wywodzących się wprost z jego ojczyzny. Na scenie wyróżniał się także Amerykanin Arlan Schierbaum, grający na akordeonie, fisharmonii oraz czeleście, choć moim zdaniem najwybitniejszy w grze na akustycznym pianinie. Kolejną, znakomitą postacią tego koncertu był perkusjonista Lenny Castro. Wykorzystując masę przeszkadzajek i instrumentów perkusyjnych, ten pochodzący z Peurto Rico wirtuoz tworzył niesamowity klimat w każdym utworze, co nie umknęło uwadze słuchaczy. Absolutnie zasłużenie zebrał pod koniec koncertu nie mniejsze brawa, niż główny bohater wydarzenia. Wydawało się wręcz, że Joe Bonamassa w tej konwencji pozostawał w cieniu swoich wszechstronniejszych, scenicznych kolegów.

Tak, jak zapowiadano, repertuar podczas akustycznej trasy składał się ze znanych przebojów Bonamassy, które zostały specjalnie zaaranżowane. Niektóre z nich, w rodzaju "Slow Train" lub "Sloe Gin" zachowały dynamikę oryginału, inne (np. "Ballad Of Joe Henry") moim zdaniem straciły trochę na tej przeróbce. Nie zmienia to faktu, że tak rozbudowane i zróżnicowanie aranżacyjnie kompozycje stanowiły rzadkość w dotychczasowym repertuarze Bonamassy. Tym razem mogliśmy usłyszeć trochę irlandzkiego folku, muzyki klezmerskiej, a quasi-bluesowe utwory nabrały niejednokrotnie bluesowego kolorytu. Pozytywnie należy też ocenić wokal Bonamassy. Już podczas kilku poprzednich wizyt muzyka w Polsce można było zaobserwować dobre opinie na temat jego głosu, który wyraźnie poprawił się w ostatnich latach. Dzięki nagłośnieniu wyłącznie za pomocą  mikrofonów, głos Bonamassy był szczególnie wyraźny, a słuchało się go dość przyjemnie.

Równo godzinę i 45 minut Joe Bonamassa prezentował swój wyjątkowy, akustyczny repertuar. Wyjątkowy także z tego względu, że Bonamassa nie grał tym razem pierwszoplanowej roli. I choć jego blask momentami przygasał przy bardzo doświadczonych muzykach, którzy zasilili skład zespołu, nie miało to aż tak wielkiego znaczenia. Koncert zadziwiał swoim rozmachem, utwory złożonymi aranżacjami, a każda minuta występu profesjonalizmem. Polscy fani Bonamassy pewnie teraz oczekują spodziewanego DVD z austriackiego show. Trudno im się dziwić. Reakcja publiczności w Zabrzu jednoznacznie wskazywała, że "gitarowy król" jest w Polsce witany, jak na króla przystało. I oby to trwało jak najdłużej, bo przy sporej ilości krytyki dotyczącej Bonamassy, zapewnia on ciągle tematy do dyskusji i - nade wszystko - ogromnie entuzjastyczne reakcje fanów, tak pożądane w tych trudnych dla muzyki gitarowej czasach.

Kuba Chmiel