El Payaso

Krążek zawiera dziewięć utworów, które kapela nagrała lata wcześniej. Część osób może doskonale te kawałki kojarzyć z koncertów CowdeR, zaś części znajomy wyda się wokal Artura Łukaszewskiego, charakterystycznego wokalisty wydzierającego się czasem podczas sztuk walk. W każdym razie "El Payaso" to płyta, która próbuje zachowywać ciągłość z polskojęzycznym brudnym rockiem, szczególnie popularnym w kraju w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Dziś popularność polskiego hard rocka drastycznie zmalała, gatunek się trochę spłaszczył, starsi słuchacze założyli ciepłe pantofle, a potencjalne grono młodych odbiorców "El Payaso" nawet nie wyobraża sobie do czego mogą służyć płyty chodnikowe, co można robić pod pomnikiem znanego poety albo jaką wartość niosą ze sobą łańcuchy i ćwieki. Do kogo jest więc adresowana debiutancka płyta CowdeR?

Chyba do czasów minionych. Czterdzieści minut materiału aż tętni tym dziś oldschoolowym brzmieniem i mocnymi tekstami, które niegdyś kształtowały wzorce i postawy pokolenia pokomunistycznych nastolatków. Stojący na czele formacji Łukaszewski krzyczy tak mocno, jak kiedyś robili to twórcy polskiego bruku, polscy nożownicy, kły polskiego rocka. Mocne, agresywne kompozycje w stylu "Patrzysz", "13" oraz "Ignorant", to niemalże kilkuminutowe starcia na ringu bokserskim. Mówię o wadze ciężkiej. Gitarzyści Krzysztof Zdeb i Krzysztof Gorczewski sypią serią ostrych i ciężkich riffów, niekiedy tylko pozwalając sobie na jakieś urozmaicenie w nowym stylu. Album w istocie niewiele ma w sobie nowego - to konkretny strzał w mordę, celebracja polskojęzycznego hard rocka, czasem tylko przyprawiona jakimś chwytliwym przejściem.

Inna sprawa, że krążek miałby niewielkie szanse, aby w swoim czasie konkurować z albumami w stylu "Illusion", "Respect" czy "Getto", do których, jak sądzę, próbuje równać "El Payaso". W tym równaniu znalazło się kilka dość chaotycznych numerów. Pomimo całej tej niekontrolowanej żywiołowości i prostego przekazu kompozycje "Mądrość przeciwko głupocie" i "Sztuka taka" są przekombinowane i nierówne, niezbyt spójne, nie tak celne, jak wcześniej wymienione numery, zaś z kolei "Klaun" i "Enjoy" wydają się kokieterią ciężkiego rocka z nowymi brzmieniami, które zalały rynek na przełomie XX i XXI wieku. To samo znajduje zresztą odniesienie do tekstów zaśpiewanych i wykrzyczanych na krążku. Niektóre z nich wydają się zbyt banalne i odcięte od rzeczywistości, za dużo w nich dosłowności (vide "Sztuka taka"), podczas gdy inne słowa pozostają w słuchaczu na dłużej ("Patrzysz").  

W sumie więc "El Payaso" oceniam jako refleks czasów minionych. Krążek miałby o wiele większą szansę zdobycia słuchaczy, gdyby został wydany co najmniej dekadę wcześniej, bo wtedy jeszcze polskojęzyczny hard rock tętnił życiem - dziś jest raczej zjawiskiem. Nie sądzę przy tym, aby CowdeR miał szansę znaleźć się w czołówce tego gatunku, ale kapeli i tak należy się szacunek za podtrzymywanie wymierających ideałów. W rzeczywistości nie wiem jeszcze na ile tak naprawdę stać ten zespół, ponieważ "El Payaso" sprawia wrażenie bardziej zbioru utworów z różnych okresów działalności kapeli, aniżeli spójnego, soczystego pierdolnięcia. Część tych utworów wgniata w ziemię, część zapycha album. Możliwości więc w CowdeR ą duże, ale czy wystarczy wytrwałości, aby napisać kolejny album?

Konrad Sebastian Morawski