Adam Ant Is The Blueblack Hussar In Marrying The Gunner's Daughter

Ciężko tu zresztą cokolwiek zapamiętać, bo poupychał w ten krążek Ant chyba wszystko co miał pod ręką, a przy okazji i to co było pod dywanem oraz za meblami. Najbardziej przytłaczające jest, że materiał trwa prawie godzinę i dziesięć minut, że jest tu aż siedemnaście utworów - zupełnie jakby każdy reprezentował jeden rok rozbratu ze sceną, bo przypomnijmy, że poprzedni album Adama, "Wonderful" pochodzi z roku 1995.

Przytłaczają również same kompozycje, bo dzieje się w nich czasem tak wiele, że ciężko się połapać; a i Ant jakby się specjalnie nie przejmował i wielokrotnie przesadza z wokalem (wyje, piszczy, egzaltuje), albo wkłada w utwór więcej dźwięków niż rzeczywiście jest to potrzebne. Prowadzi to czasem do takiego stopnia nadmiaru, że ma się wrażenie obcowania z typowo chałupniczą produkcją, gdzie wokalizy zastępują wszystko, od klawiszy, poprzez gitarowe solówki i na perkusji kończąc. Również gatunków jest tu przesyt: pop, post punk, new wave, rock, glam, elektronika... a wrzucone to jak bigos, do jednego gara bez ładu i składu.

Mimo wszystko nowa solowa płyta Anta ma też w sobie całkiem pokaźną rzeszę aspektów pozytywnych, bo i trzeba wziąć pod uwagę, że Adam to przede wszystkim sceniczny błazen, jajcarz, stary punkowiec. Gdy się natomiast już załapie o co w tym wszystkim właściwie chodzi, że to muzyczna burleska, dźwiękowa groteska i zrozumie konwencję, to od razu muzyka Adama lepiej smakuje, a cały ten przedstawiony wcześniej przesyt zyskuje uzasadnienie w swojej błazenadzie.

Nie tłumaczy to jednak faktu, że przy takiej liczbie piosenek ciężko zapamiętać którąkolwiek, i po nawet którymś z rzędu przesłuchaniu "Adam Ant Is The Blueblack Hussar...", całość wciąż pozostaje anonimowa. Nie sposób wyłapać tu rzeczywiście wartościowych rzeczy, a kilka perełek autentycznie na krążku jest: od westernowego "Cool Zombie", przez popowe w stylu Gabriela "Marrying The Gunner's Daughter", rockowe "Vince Taylor", groteskowo-punkowe "Punkyounggirl", by wreszcie zakończyć na bodaj najlepszym na płycie, balladowym i zupełnie sielskim "Cradle Your Hatred" (to taka popowa ballada zrobiona przez punkowca). Tyle, że w takim natłoku rzeczy dobre mieszają się z potworkami i wychodzi zlepek, który na dłuższą metę jest niestety niestrawny, wywołuje zgagę.

Gdyby nowy album Adama Anta skrócić o jakieś dwadzieścia minut, to okazałoby się, że ten materiał to rzeczywiście kawał świetnej muzyki, groteskowej, pozytywnej i jajcarskiej. W obecnej jednak formie czasowy przesyt prowadzi do irytacji, a ta z kolei do negacji. Dlatego też słuchanie nowego Anta w całości jest zdecydowanie niewskazane, a skakanie po płycie w poszukiwaniu "tego fajnego numeru" nie należy do najprzyjemniejszych czynności. Ale jak to mawiają kloszardzi: z każdego śmietnika idzie coś wygrzebać.

Grzegorz Bryk