25 Years Louder Than Hell. The W:O:A Documentary

Piękny jubileusz festiwalu został uczczony filmem dokumentalnym wydanym w tym roku nakładem wytwórni UDR Music. Ten materiał to przeszło dwie i pół godziny dobrze zaprezentowanej historii o wykuwającej się legendzie stworzonej przez Thomasa Jensena i Holger Hübnera oraz współtworzonej przez innych pasjonatów metalu. Film "25 Years Louder Than Hell. The W:O:A Documentary" pokazuje nie tylko genezę Wacken Open Air, ale opowiada też o każdej kolejnej edycji festiwalu. Zdradza szereg szczegółów na jego temat, wywołuje sentymenty i bez wątpienia stanowi reklamę znakomitej niemieckiej marki koncertowej. Co ciekawe, to również socjologiczny przykład tego, w jaki sposób życie niemieckiej społeczności rolniczej uległo zmianie dzięki festiwalowi poświęconemu muzyce metalowej.

Film w reżyserii Sary Kelly-Husain został podzielony na trzy części, tj. "The Beginning 1990-1999", "A New Millenium (2000-2009)" oraz "The Consolidation 2010-2014", które odpowiadają poszczególnym etapom festiwalowego życia. Szczególnie interesująco przedstawiają się oczywiście początki Wacken Open Air. Festiwalu pozbawionego wówczas dobrej infrastruktury, oferującego sześć kapel w dwudniowym secie i stojącego naprzeciwko rozmaitych problemów. Całość została sugestywnie opowiedziana za pomocą archiwalnych nagrań i wypowiedzi. Dość powiedzieć, że Wacken Open Air z 1990 i 1991 roku nie zapowiadał się na festiwal, który osiągnie rozmiary znane nam dzisiaj. A jednak! Rokrocznie Thomas Jensen i Holger Hübner czynili starania, aby wypromować imprezę, na którą jeszcze w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych przybyły takie gwiazdy, jak Fates Warning, Doro, Paul Di’Anno czy Tiamat.

"25 Years Louder Than Hell. The W:O:A Documentary" stanowi więc wciągającą opowieść o tym, w jaki sposób zmieniał się Wacken Open Air zarówno w sensie organizacyjnym, jak również w odniesieniu do zapraszanych kapel o coraz ważniejszym znaczeniu na świecie. Tu trzeba zauważyć, że bardzo mocną stroną filmu jest narracja, która została poprowadzona w oparciu o wypowiedzi muzyków występujących na konkretnej edycji festiwalu, jego organizatorów (począwszy od Thomasa Jensena i Holger Hübnera do ekipy technicznej), a także mieszkańców Wacken, czyli zwykłych rolników, urzędników, taksówkarzy, a także pracowników okolicznych knajp. Wypowiedzi zostały ozdobione dużą liczbą fragmentów koncertów poszczególnych edycji - całość uporządkowana  chronologicznie daje świetny obraz zmieniającego się klimatu wokół festiwalu i nastawienia płynącego ze strony reprezentantów świata metalu, a także pospolitych ludzi, którzy z tym gatunkiem nie mieli wcześniej wiele wspólnego.

Oczywiście w dokumencie nie wypowiedzieli się wszyscy muzycy, którzy wystąpili na Wacken Open Air. Zabrakło kilkunastu ikon metalu, szczególnie po stronie amerykańskiej, a także niestety polskiej. Szkoda, że we wspomnieniach festiwalowych ani razu nie wypowiedział się nikt z Vadera (zespół trzykrotnie gościł w Wacken), a Nergal z Behemoth otrzymał zaledwie jakieś trzydzieści sekund. Za to najliczniej komentującą grupą na "25 Years Louder Than Hell" pozostają Niemcy, co akurat nie dziwi ze względu na lokalizację i pochodzenie organizatorów festiwalu, na którym przecież wypromowało się wiele kapel zza naszej zachodniej granicy. Ilość komentarzy, których zabrakło rekompensują fragmenty zagranych gigów. W recenzowanym filmie można zobaczyć gitary w kształcie toporów, bitwę Wikingów, słynnego bombowca Motorhead albo orła Saxon, a także do granic możliwości bluźnierczy performance God Seed z 2008 roku i od metra innych atrakcji scenicznych, które sprawiły, że o Wacken Open Air zrobiło się głośno nie tylko w mediach metalowych.

W dokumencie znalazło się również miejsce na wypowiedzi wybranych przedstawicieli publiczności z różnych szerokości świata (niestety zabrakło Polaków), a także na pokazanie ich zachowań w trakcie i poza koncertami. To mocny materiał, który dobrze uzupełnia się z potężnym kawałem metalowej historii opowiedzianej na "25 Years Louder Than Hell. The W:O:A Documentary". Myślę, że to jeden z ciekawszych filmów dokumentalnych na temat metalu na przestrzeni ostatnich lat.

Konrad Sebastian Morawski