Voyeur

A przynajmniej tak mi się wydaje, bo ta niemiecka grupa, często wspierająca się jazzem (za sprawą swojego perkusisty) na dłuższy czas zniknęła z mojego radaru.

"Voyeur" niestety jest pozbawione tychże wpływów. To wina zmian personalnych i radykalnego rozwoju grupy w stronę momentami dość dziwnego, mrocznego metalcore’a, zamiast prog death/grind’owej chłosty. Jazzowe breakdowny i pożądane pauzy zostały zastąpione przez orkiestracje, klawisze i sludge metalowy beton. Ten ostatni element jawi się niby jako nowość, ale niespecjalnie pasuje mi do wizerunku tego zespołu. I właśnie z tego powodu grupa traci na tożsamym dla siebie wcześniej impecie i nieokiełznanej energii. Wystarczy cofnąć się do wydanego 2 lata temu "MMX" by mieć porównanie. Coś tutaj nie gra, bo ani ten mrok nie wydaje się być naturalny, ani dziwna dbałość o to, by kreować posępny klimat, często kojarzący się z post-metalem.

Dziwny to album. Niby rozpędzony do granic możliwości, niby prezentujący inteligentny metal wychodzący poza pewne ramy, a z całą pewnością poza WSZYSTKO co grają inne niemieckie kapele, ale ja tego nie kupuję. Nie porywa mnie ani to nowe brzmienie, ani monotonne wokale Nico, ani nawet przejście na 8-strunowe gitary.

Plus za ogólny eksperyment (zwłaszcza za "Krycek") ale tym razem się im nie udało.

Grzegorz "Chain" Pindor