Weterani thrashu

Mam na myśli takie zespoły, jak Angel Dust, Vendetta czy Paradox. W ciągu ostatnich kilku lat metalowa scena muzyczna przyzwyczaiła nas do wbijających w fotel, ciężkich i monstrualnie podkręconych brzmień. Zdawało się, że czasy szybkich i bardziej technicznych odmian ciężkiej muzyki odeszły do przeszłości i nigdy nie powrócą. Tak się na szczęście nie stało, czego dowodem są obecni młodzi gniewni, zasilający szeregi kapel w stylu Trivium czy DragonForce. Warto jednak sięgnąć do źródeł i sprawdzić, jak to było w latach 80., kiedy kształtował się thrash metal. Dlaczego piszę o starszych kapelach, a do tego tych nieco mniej znanych, skoro na obecnej scenie metalowej jest w czym wybierać? Po części z sentymentu, a po części także z powodu niedoskonałego (w porównaniu z dzisiejszymi produkcjami) brzmienia tamtejszych nagrań. Wbrew pozorom jest to argument przemawiający na ich korzyść, ponieważ obecna doskonałość realizatorska i dostępność monstrualnych wręcz wzmacniaczy pozwala muzykom na niekończącą się zabawę z brzmieniem, która coraz częściej staje się sednem muzyki, a nie narzędziem jej kreowania. Ale dosyć tych pseudofilozoficznych wywodów...

Większość prezentowanych poniżej riffów nie jest wierną kopią oryginałów i nieco się od nich różni. Zachęcam Was do dalszego modyfikowania tych zagrywek i własnych eksperymentów! Na początek przyjrzymy się grupie Angel Dust, a szczególnie pierwszej płycie tej formacji, "Into The Dark Past", która pojawiła się w 1986 roku. W ówczesnej muzyce grupy Angel Dust znajdowało się mnóstwo energii, a gitarowe riffy były niebywale ekspresyjne.

Przykład 1 to riff zbudowany w oparciu o motywy z utworu "Gambler" z tegoż krążka. Najlepszy efekt uzyskamy poprzez silne staccato, powstałe przed odpowiednie kostkowanie (zgodnie z zapisem w nutach) i silny atak. Całość uzupełniają delikatne flażolety sztuczne, dzięki którym riff wydaje się być bardziej rozbudowany, niż jest w istocie. W dalszej części tego przykładu możemy sobie pozwolić na swobodniejsze kostkowanie, rezerwując solidne i rytmiczne atakowanie strun z góry na dół tylko na fragmenty, kiedy gramy dźwięki tłumione prawą ręką. Zresztą, zarywanie strun w możliwie najbardziej naturalny, swobodny sposób, stworzy dobry kontrast dla gęstszych podziałów. Pozostańmy jeszcze przy tym utworze i poznajmy kolejny ciekawy riff (Przykład 2), zagrany w niższych rejestrach. W celu zapewnienia sobie komfortu pracy związanego z wytłumieniem nieużywanych strun (co jest szczególnie ważne przy grze na pustych strunach), najprościej jest położyć palec, np. 1 (wskazujący), w okolicach pozycji 2 na pozostałych strunach. Choć w czasie wykonywania techniki legato nie powinniśmy tłumić strun, to proponuję Wam tu troszkę poeksperymentować i sprawdzić, jaki uzyskamy efekt przy silnym tłumieniu (czyli bez zmiany ułożenia prawej dłoni na mostku), a także z nieco delikatniejszym wykorzystaniem tej techniki.

 

 

Zespół Paradox to mistrzowie spójnej, nieco hermetycznej i perfekcyjnej technicznie gry, którą najlepiej - moim zdaniem - poznać od samego początku, czyli od płyty "Product Of Imagination" z 1987 roku. Najbardziej cieszy jednak to, że w aktualnych kompozycjach formacji (w 2000 roku, po jedenastu latach przerwy, pojawił się kolejny krążek zatytułowany "Collision Course") słychać ducha starszych nagrań. Energia w najczystszej postaci! Przykład 3 przedstawia riff pochodzący z kompozycji "Crusaders Revenge", którą znajdziemy na płycie "Heresy" z 1989 roku. Wspomniany kawałek wybrałem nieprzypadkowo, gdyż można go odsłuchać bezpośrednio na witrynie Myspace zespołu (patrz ramka). Generalnie ta płyta to gotowa szkoła gry na gitarze rytmicznej, z tym, że bez instruktora objaśniającego poszczególne techniki... A szkoda, bo jest tu co objaśniać.

 

Na koniec zapomniani herosi: grupa Vendetta. Muzycy z tej niemieckiej kapeli, podobnie zresztą jak pozostali bohaterowie tych warsztatów, mieli lekką rękę do tworzenia melodyjnych, a przy tym energetycznych kawałków. O sprawności technicznej gitarzystów nie wspomnę. O wielkim potencjale tych muzyków najlepiej przekonać się słuchając oryginalnych nagrań.
Przykład 4 został zbudowany w oparciu o kilka riffów z kompozycji "Brain Damage", pochodzącej z płyty o tym samym tytule. Na początek mamy przykład tłumienia jednocześnie prawą i lewą ręką, dającego przy tym mocno perkusyjny efekt. Zagrywka kończy się trzema flażoletami sztucznymi (choć są to bardziej półflażolety). Później pojawia się gęstsza faktura dźwiękowa, złożona z typowej dla heavy metalu figury rytmicznej. Pewną trudność może sprawić moment, w którym należy przejść ze struny E6 na A5. Powinniśmy to ćwiczyć powoli, nie dopuszczając przy tym do napięcia mięśni prawej ręki, co praktycznie uniemożliwiłoby grę. Kolejny problem związany z tym fragmentem to ryzyko powstania niepożądanych zakłóceń za sprawą wybrzmiewającej (chociażby minimalnie) struny E6. Z problemem tym można łatwo się uporać, przykładając palec 1 (wskazujący) lewej dłoni w momencie, kiedy palec 3 (serdeczny) trafia na 3 próg struny A5. Owszem, można by tu silniej tłumić struny prawą ręką, nie dopuszczając tym samym do przydźwięków, ale na tym straciłoby brzmienie, na którym w końcu nam zależy. Osoby zainteresowane ćwiczeniami rytmicznymi zapraszam do warsztatów Krzyśka Inglika, który znowu prowadzi rytmiczny fitness. A zatem, powodzenia!

Więcej informacji...

Dla zainteresowanych wspominanymi zespołami podaję adresy stron internetowych, na których można się dowiedzieć o nich czegoś więcej, a niekiedy posłuchać nagrań: Angel Dust (www.angel-dust.de), Paradox (www.paradox-bangers.de, www.myspace.com/paradoxbangers), Vendetta (www.vendetta-bande.de).