Klasyczne abecadło

Z tego względu postanowiliśmy pomóc tym z naszych Czytelników, którzy nigdy wcześniej nie mieli w ręku gitary klasycznej i dopiero zamierzają rozpocząć naukę gry na tym pięknym, lecz wymagającym instrumencie. W niniejszym artykule przedstawimy podstawowe informacje dotyczące początków gry, uzupełnione zapisem nutowym i tabulaturowym.

Na początek omówimy sobie postawę gitarzysty. Na ten aspekt gry należy zwrócić szczególną uwagę, ponieważ wiele trudności wykonawczych bierze się właśnie z błędnej postawy grającego. Praca nad tym zagadnieniem może zająć wiele czasu, stąd konieczność nieustannego kontrolowania właściwego sposobu siedzenia i trzymania instrumentu. W dużym skrócie można przyjąć, że wycięcie pudła rezonansowego gitary powinno opierać się na wewnętrznej części lewego uda gitarzysty (w przypadku muzyków leworęcznych strony ulegają odwróceniu), natomiast dolna część pudła - na wewnętrznej części prawego uda. W celu zapewnienia wygodnej pozycji bardzo przydatny będzie podnóżek, na którym należy postawić lewą nogę.

Gryf powinien znajdować się pod kątem około 45 stopni w stosunku do podłoża. Teraz kilka słów dotyczących uchwytu lewą ręką: Przede wszystkim należy pamiętać o starannym obcięciu paznokci, ponieważ zbyt długie mogą być przeszkodą podczas dociskania strun. Chwyt gryfu powinien być stabilny, a jednocześnie zapewniający dużą swobodę ruchów palców. Kciuk należy umieścić z tyłu gryfu mniej więcej na jego środku (mamy tu na myśli szerokość szyjki gitary) i nie dopuszczać do sytuacji, kiedy znajdzie się on poza krawędzią gryfu (fot. 1). Warto podkreślić, że zarówno lewa, jak i prawa ręka nie mogą odpowiadać za utrzymanie instrumentu. Pamiętajmy, że obydwie ręce powinny mieć zagwarantowaną odpowiednią swobodę ruchów, niezbędną do poprawnego wykonywania poszczególnych technik gry.

Podstawową kwestią podczas trzymania szyjki gitary jest odpowiednie umieszczenie kciuka, dla którego najlepszym miejscem będzie środkowa część gryfu.

Po tym krótkim wstępie przejdźmy do przykładów widocznych w nutach i tabulaturze na stronie obok. Na początku nie będziemy zwracać uwagi na progi ani na lewą rękę. Rozpoczniemy od prostych rytmicznie fraz granych tylko na pustych strunach. W PRZYKŁADZIE 1 znajduje się pierwsze ćwiczenie, w którym skoncentrujemy się na pracy prawej ręki. W tym momencie warto zwrócić uwagę na to, aby paznokcie u prawej dłoni były nieco dłuższe i odpowiednio wyprofilowane (patrz ramka i jeden z postów w dziale "Co słychać na forum" na s. 100). Palce prawej ręki nie powinny się nawzajem dotykać, należy je jednak lekko zgiąć, nie dopuszczając do zbytniego wygięcia nadgarstka. Kciuk należy umieścić nad struną basową E6, natomiast palec serdeczny w okolicach struny wiolinowej E1 (fot. 2). Widoczne w nutach oznaczenia odpowiadają poszczególnym palcom: p - kciuk, i - palec wskazujący, m - palec środkowy, a - palec serdeczny. Podczas ćwiczenia dobrze jest zastosować metronom lub wystukiwać rytm nogą. PRZYKŁAD 2 jest również ćwiczeniem rytmicznym, w którym stosujemy tylko kciuk (p).

 

 

Właściwe ułożenie prawej dłoni gwarantuje wygodę gry, przy czym najważniejsze jest zapewnienie wszystkim palcom odpowiedniej swobody ruchów.

W PRZYKŁADZIE 3 do gry zaprosimy lewą rękę, której palce będą odpowiadać za skrócenie strun E1 i B2 na progach 1 i 3. Ważne jest takie ułożenie palców, aby były one ustawione prostopadle do powierzchni podstrunnicy i jednocześnie nie trącały sąsiednich strun (fot. 3).

Podczas dociskania strun do progów zwracajmy uwagę na to, aby palec znajdował się prostopadle do podstrunnicy i nie dotykał sąsiednich strun.

 

 

PRZYKŁAD 4 to rozwinięcie poprzedniego ćwiczenia uzupełnionego teraz o dźwięki grane kciukiem. Na koniec damy odpocząć lewej ręce i stworzymy proste arpeggio złożone z dźwięków pustych strun. Pamiętajmy o tym, aby starannie wydobywać wszystkie dźwięki.

  

 

  

Kamil Ursynowicz