Desperado

Film ten zapadł w pamięć nie tylko dzięki niezwykle barwnej kreacji aktorskiej Antonio Banderasa, ale także wspaniałej muzyce zespołu Los Lobos. W tym miesiącu chciałbym przedstawić Wam moją aranżację tego filmowego utworu na gitarę akustyczną solo. Kompozycja jest wykonywana w stroju standardowym przy użyciu pazurka na kciuk (thumbpick). Można także użyć samego kciuka, ale za pomocą pazurka otrzymujemy bardziej dynamiczny i wyraźny bas. Aranżacja, którą proponuję, nie należy do łatwych i wymaga sporego nakładu pracy. Największą trudność mogą sprawić szybkie zagrywki z użyciem pustych strun oraz główny motyw utworu, w którym łączymy partię basową, akordy oraz melodię. Zanim przejdziemy do przykładów, chciałbym wspomnieć o technice prawej ręki. Jest to typowy układ dla stylu fingerstyle - kciuk odpowiedzialny jest za struny basowe E, A, D, palec wskazujący za G, środkowy za B, a serdeczny za wiolinową E. Najbardziej aktywny jest palec środkowy, który prowadzi melodię.

PRZYKŁAD 1 to intro utworu, które pojawia się przed głównym motywem. Oparte jest na prostych akordach Em oraz B7. Zaczynamy od ogrywania akordu Em, który łapiemy palcami środkowym i serdecznym lewej ręki. Taki układ jest istotny, ponieważ będziemy używać także pozostałych palców. W tabulaturze pojawia się strzałka, która sugeruje sposób, w jaki będziemy ogrywać akord. W tym przypadku lewa ręka wykonuje szybkie arpeggio przez struny E, D, G, B. Zaczynamy od struny basowej i kończymy na wiolinowej. W połowie taktu 1 oraz na początku następnego dokładamy do trzymanego kształtu Em palec wskazujący na 1 próg struny B oraz mały na 2 próg struny G. W końcówce 2 taktu pojawia się akord B7, który łapiemy palcem wskazującym przy użyciu poprzeczki barré na 2 progu strun A, D, G. Dodatkowo palec serdeczny ląduje na 4 progu struny D. Ten sam akord występuje w kolejnym takcie i tutaj również używamy arpeggio (symbol strzałki w tabulaturze). Następnie wykonujemy serię dwudźwięków na strunach D i G. Warto pamiętać o miejscach, w których pojawia się slide. W takcie 5 mamy wymagającą zagrywkę z użyciem pustych strun, hammer-on oraz pull-off. Zaczynamy od położenia palca wskazującego na 1 progu struny B oraz małego palca na 4 progu tej samej struny i wykonujemy hammer-on. Dalej uderzamy pustą strunę wiolinową E i pojawia się podwójny pull-off przy użyciu tych samych palców. W kolejnym kroku kładziemy palec wskazujący na 2 progu struny G, uderzamy pustą B i robimy pull-off do pustej struny G. Następnie palec serdeczny ląduje na 4 progu struny D, gramy pustą strunę G i wykonujemy pull-off oraz slide. Do tego celu angażujemy palec wskazujący. Dalej wykonujemy kolejny pull-off, ale tym razem z 2 na 1 próg struny A. Wszystkie dźwięki w zagrywce, która pojawia się od połowy taktu 6 (zaczynamy od 2 progu na strunie A), gramy pazurkiem lub kciukiem prawej ręki. W lewej ręce najbardziej aktywne będą palce wskazujący i serdeczny. W ostatniej części intro pojawiają się akordy B7 i Em. Ponownie stosujemy arpeggio (strzałka w tabulaturze) oraz dbamy o ich odpowiednią długość wybrzmiewania.

PRZYKŁAD 2 to najbardziej charakterystyczny moment utworu. Zaczynamy akordem Em ogrywanym w okolicy 7 progu (takty 9-10). Największą trudność może sprawić połączenie melodii z dźwiękami basu. Dodatkowo pojawia się perkusyjny akcent oznaczony w zapisie nutowym/ tabulaturze jako "x". Opalcowanie lewej ręki przy akordzie Em wygląda następująco: palec wskazujący ląduje na 7 progu struny wiolinowej E, środkowy na 8 progu struny B, serdeczny na 9 progu struny D i mały na 9 progu struny G. Bardzo ważne zadanie ma palec wskazujący - wykonuje slide z 7 na 8 próg na strunie wiolinowej E (to kluczowy element melodii). Uderzenie perkusyjne występuje także w towarzystwie dźwięków wchodzących w skład akordów. Jest to techniczna sztuczka stosowana np. przez Johna Mayera. Aby ją wykonać, uderzamy jednocześnie kciukiem prawej ręki w struny basowe oraz palcami wskazującym i środkowym w struny wiolinowe. Wymaga to praktyki i dobrej synchronizacji kciuka z pozostałymi palcami. W taktach 11-12 pojawia się akord B7. Do jego opalcowania używamy palca wskazującego (5 próg na strunie wiolinowej E), środkowego (7 próg na strunie B) oraz serdecznego (8 próg na strunie G). Dodatkowo konieczne jest użycie kciuka w celu złapania dźwięku basu na 7 progu struny E. Jeśli nigdy nie używaliście kciuka w ten sposób, pamiętajcie, aby nie robić tego na siłę. Bardzo łatwo o kontuzję. Przy wytrwałej pracy kciuk z czasem rozciągnie się i bez problemu będzie chwytać bas. Dzięki takiemu ustawieniu lewej ręki slide z 5 na 7 próg struny wiolinowej E będzie możliwy do wykonania bez większego wysiłku.

Inne rozwiązanie zakłada złapanie basu palcem środkowym, ulokowanie palca serdecznego na 7 progu struny B, a wskazującego na 5 progu struny wiolinowej E. W takim przypadku możemy wykonać małym palcem hammer-on z 5 na 7 próg na strunie E. Osobiście preferuję jednak wariant z kciukiem, ze względu na wygodę gry oraz lepsze brzmienie akordu. Partia oparta na akordach Em i B7 trwa do taktu 15, dalej pojawiają się nowe akordy. W takcie 16 łapiemy akord Am przy użyciu poprzeczki barré palcem wskazującym na strunach D, G, B. Palec serdeczny kładziemy na 7 próg struny D, a następnie dokładamy palec mały na 7 próg struny B. Akordowi towarzyszy akcent perkusyjny i pojawia się on również w następnych taktach. W kolejnym kroku ogrywamy akord Em. Palcem środkowym łapiemy 5 próg struny D, wskazującym 4 próg struny G i serdecznym 5 próg struny B. Teraz czas na akord B7. Przypomina on kształtem Em, który graliśmy przed chwilą, tylko że jest grany w innym miejscu na gryfie. Palec środkowy ląduje na 2 progu struny A, wskazujący na 1 progu struny D oraz serdeczny na 2 progu struny G. Potrącamy także pustą strunę B. Ostatni z akordów to również Em, ale w innej pozycji niż wcześniej (układ podstawowy znany każdemu gitarzyście). Palcem środkowym chwytamy 2 próg na strunie A, a serdecznym 2 próg na strunie D. Od połowy taktu 17 motyw zapętla się i pojawia się kilka kosmetycznych zmian. W takcie 18 akord B7 gramy w nowej pozycji (okolice 7 progu). Również w innym miejscu gramy kolejny akord - Em. W tym przypadku palcem wskazującym trzymamy 7 próg na strunie A, a serdecznym 9 próg na strunie D. Struny basowa E, G, B oraz wiolinowa E są puste. Na uwagę zasługuje slide występujący w połowie 20 taktu. Jest on przejściem z akordu Em na Am. Przykład kończy się wybrzmiewającym akordem Em zagranym na zasadzie arpeggio (strzałka w tabulaturze).

Dodatkowy plik audio, w którym dwa przedstawione tu przykłady połączone są w całość. Możecie wykorzystać go jako wzór. Mam nadzieję, że "Desperado" sprawi Wam wiele przyjemności. Do zobaczenia za miesiąc!