Zabawa Z Pull-Off I Hammer-On

Pierwsza z technik opiera się na "młoteczkowym" uderzeniu w strunę w celu podwyższenia brzmiącego już dźwięku. Taki zabieg wykonujemy, dokładając opuszkę palca. Pull-off jest odwrotnością hammer-on - obniżamy tutaj wybrzmiewający dźwięk, energicznie odrywając opuszkę. Na co należy zwrócić uwagę w pierwszej kolejności? Przede wszystkim na czystość oraz dokładność, ponieważ bardzo łatwo o zahaczenie sąsiedniej struny, a co za tym idzie - wydobycie nieładnego dźwięku. Operowanie opuszką to nie tylko muskanie struny, ale bardziej energiczne szarpnięcie. Każdemu gitarzyście największy problem stwarza mały palec, który jest zazwyczaj najsłabszy. Wykonując ćwiczenia typu hammer-on i pull-off, będzie on wymagać najwięcej pracy. Warto o tym pamiętać. 

Przykłady 1 i 2 to demonstracja technik hammer-on oraz pull-off. Zwróćcie uwagę na charakter każdej z nich. 

Przykład 3 najłatwiej wykonać, grając kostką. Ćwiczenie oparte jest o technikę pull-off. Zaczynamy od pierwszego pull-offu z 3 progu struny wiolinowej E do pustej E. Najrozsądniej wykonać go przy użyciu palca wskazującego lewej ręki. Następnie mamy 5 próg na strunie B i do tego zaangażujemy palec serdeczny. W dalszej kolejności wykonujemy znany już nam pull-off dwukrotnie i ponownie łapiemy 5 próg na strunie B. W ten sposób możemy zapętlić sobie naszą zagrywkę. Reszta ćwiczenia opiera się na tym samym patencie: pull-off -> zwykły dźwięk -> pull-off -> pull-off -> zwykły dźwięk. Kolejne pary dźwięków gramy w taki sam sposób, jednak powinniśmy zwrócić uwagę na opalcowanie lewej ręki. Parę: 7 próg na strunie E - 8 próg na strunie B najlepiej grać palcem środkowym i serdecznym. Następne pary, czyli: 5 próg na strunie E - 7 próg na strunie B, 3 próg na strunie E - 5 próg na strunie B, 2 próg na strunie E - 4 próg na strunie B gramy, używając palca wskazującego i serdecznego.

Teraz przejdźmy do drugiej części ćwiczenia. Pary: 7 próg na strunie E - 8 próg na strunie B oraz 8 próg na strunie E - 10 próg na strunie B łapiemy palcem środkowym i serdecznym. Ostatnią parę 5 próg na strunie E - 7 próg na strunie B zagramy palcem wskazującym i środkowym. Ćwiczenie kończymy akordem Em. Teraz chciałbym napisać kilka słów o kostkowaniu. Możemy wykonać je na kilka sposobów i tak proponuję też ćwiczyć, a więc kostkując wszystkie dźwięki w dół, do góry lub naprzemiennie.

Patent zastosowany w przykładzie 4 można zaliczyć do uniwersalnych licków, które wykorzystamy później w wielu sytuacjach, na przykład podczas improwizacji. Świetnie sprawdza się w pentatonice. W ćwiczeniu połączymy dźwięki pentatoniki D z pustymi strunami. Dodatkowo zastosujemy techniki hammer-on i pull-off. A więc do dzieła. Całość opiera się na prostym schemacie: hammer-on -> pusta struna -> pull-off -> pull-off. Opalcowanie nie jest skomplikowane, angażujemy tylko palec wskazujący i serdeczny lewej ręki. Jeśli chodzi o prawą rękę, to możemy zagrać wszystkie dźwięki kostką lub korzystając z elementów charakterystycznych dla fingerstyle - użyć palców prawej ręki. W tej sytuacji opalcowanie prawej ręki wygląda następująco: hammer-on (dźwięk uderzony kciukiem) -> pusta struna (palec wskazujący lub środkowy) -> pull-off (ponownie kciuk) -> pull-off (bez uderzenia palcem). Z uwagi na dużą ilość dźwięków wybrzmiewających w tym samym czasie należy pamiętać, aby cała zagrywka była wykonana dokładnie i precyzyjnie. Wszystko ma zabrzmieć czysto i selektywnie.

Przykład 5 to kolejny uniwersalny lick ciekawie działający z pentatoniką. Tym razem użyjemy pentatoniki G oraz techniki pull-off. Poziom trudności będzie trochę wyższy w porównaniu do poprzedniego przykładu. Schemat wygląda następująco: pull off -> pull-off -> zwykły dźwięk -> pull-off. Opalcowanie lewej ręki jest zbliżone do poprzedniego ćwiczenia, cały czas pracuje palec wskazujący i serdeczny (uwaga na spore rozciągnięcie: progi 6-3). Całość możemy zagrać kostką lub palcami prawej ręki. Przy tym ostatnim opalcowanie wygląda tak: pull off (kciuk) -> pull-off -> zwykły dźwięk (kciuk) -> pull-off (palec wskazujący lub środkowy). Spróbujcie zagrać w ten sposób w innych pozycjach pentatoniki.

W przykładzie 6 zbliżymy się na tereny z pogranicza country i bluesa. Wykorzystamy tutaj techniki hammer-on i pull-off. W ćwiczeniu operujemy tylko na trzech strunach (D, G, B). Do struny basowej przyporządkowany jest kciuk prawej ręki, natomiast do pozostałych - kolejno palec wskazujący i środkowy. Aby uzyskać ciekawy efekt brzmieniowy, możemy prawą ręką tłumić strunę basową D.

Przykład 7 to krótka zagrywka utrzymana w klimacie poprzedniego ćwiczenia. Aby dobrze zabrzmiała, musimy nastroić gitarę do stroju Dropped D (D, A, D, G, B, E). Proponuję zagrać całość palcami. Zaczynamy od pustej struny basowej E oraz dwudźwięku (A-C), który łapiemy palcem wskazującym i serdecznym. Teraz czas na dwa kolejne dwudźwięki (G-B oraz F-A), gdzie zastosujemy pull-off. Wykonujemy go na strunie basowej D, używając palca środkowego. W tym samym czasie palec wskazujący trzyma dźwięk na sąsiedniej strunie G. Ważne, aby pozwolić mu wybrzmieć dostatecznie długo. Teraz czas na perkusyjne uderzenie, które w zapisie nutowym/ tabulaturze zostało oznaczone jako "X". Wykonujemy je, uderzając energicznie kciukiem w struny basowe E oraz A, tłumiąc je w tym samym czasie lewą ręką. Następnie palcem serdecznym gramy dźwięk Gb (4 próg na strunie basowej E), uderzamy pustą strunę D, a palec środkowy ląduje na dźwięku Bb na strunie G. W tym momencie wystarczy przesunąć palce o jeden próg w prawą stronę gryfu i będziemy mieć gotowe opalcowanie do następnego dwudźwięku z pull-off. Dalsza część ćwiczenia wygląda podobnie do momentu, kiedy występuje perkusyjne uderzenie. Zagramy teraz kolejny pull-off z 1 progu struny B do pustej struny B, trzymając palcem środkowym 3 próg na strunie basowej E. Gramy następnie pustą strunę G oraz dźwięk F (3 próg na strunie D). Całość powtarzamy, a ćwiczenie kończymy, pozwalając wybrzmieć ostatniemu akordowi.

Na tym zakończymy nasze zmagania. Zwróćcie szczególną uwagę na patenty z przykładu 4 oraz 5.
Na pewno znajdą one zastosowanie w Waszych utworach czy improwizacjach. Spotkacie się także z nimi, studiując utwory T. Emmanuela, C. Atkinsa i J. Reeda, czyli czołowych przedstawicieli fingerstyle. Pozdrawiam oraz życzę owocnego ćwiczenia.