EPIPHONE Masterbilt Zenith Classic

Epiphone od 60 lat jest własnością korporacji Gibson, a oficjalnie istnieje od 1928 r., choć korzennie rodzinnej firmy emigrantów z Grecji – jej założycielem był Epaminodas Strathopulo, syn Anastasiosa – lutnika specjalizującego się w produkcji arabskich lutni zwanych oud.

Produkowany od 1931 r. Zenith to w historii Epiphone jeden z pierwszych modeli, tył i boki tego instrumentu były wykonane z drewna orzecha czarnego. Gitary typu archtop w latach 30. używano głównie w jazzowych big bandach – grano na nich akordami w sekcji rytmicznej, wraz z perkusją, kontrabasem i fortepianem tworząc podstawę dla rozbudowanej sekcji dętej z trąbkami, puzonami, saksofonami.

BUDOWA

Zenith, jako jeden z protoplastów i podstawowych modeli gitar typu archtop, w pierwotnej postaci był gitarą bez jakiejkolwiek elektroniki – przetwornik magnetyczy wynaleziony w latach 30. zaczęto stosować na szerszą skalę nieco później, dopiero jego współczesna wersja ma dyskretnie ukryty układ z przetwornikiem piezoelektrycznym w mostku, co mimo użycia tego samego modułu marki Shadow, po podłączeniu do wzmacniacza daje inne brzmienie niż w przypadku gitar flattop z prostą płytą rezonansową.

Zenith Classic ma nieco mniejsze pudło niż Century Deluxe Classic – maksymalna szerokość wynosi tu 16 a nie 17 cali, jednak kształt i budowa są bardzo podobne. Płytę rezonansową wykonano z litego świerku – to rzadkość w gitarach tej klasy cenowej, gdzie większość pudeł jest robiona w całości ze sklejki. W tym przypadku sklejkowe są boki i tył z klonu wzorzystego. Krawędzie pudła zdobią listwy trójwarstwowego bindingu. Szyjka wklejona głęboko wiązaniem typu jaskółczy ogon to połączenie trzech listew mahoniu rozdzielonych dwiema jaśniejszymi wklejkami z klonu. Hebanowa podstrunnica otoczona wzdłuż krawędzi kremowymi listwami mieści 20 progów rozmiaru medium. Orientację w pozycjach ułatwiają ustawione skośnie trapezoidalne markery. Śruba regulacji gryfu znajduje się za wykonanym z kości siodełkiem w rozmiarze 43 mm, dostęp do niej uzyskuje się odkręcając łódkowatą płytkę, która zlewa się optycznie z czarnym frontem główki udekorowanym stylizowanym liternictwem i motywem roślinnym. Stabilność stroju zapewniają klucze z klasycznymi przekładniami w puszkach – ich przełożenie wynosi 18:1, motylki kształtem przypominają korony.

Instrument wykończono błyszczącym lakierem w wersji kolorystycznej typu przypalanka, dostępny jest również model z wykończeniem Vintage Natural. Lakier ma sprawiać wrażenie starego, stąd nie jest to odmiana o wysokim połysku, a minimalnie zmatowiona, czyli aged gloss.

Pod kompensowanym siodełkiem z kości syntetycznej, w mostku z ebonoidu zamontowano piezoelektryczny przetwornik Shadow NanoFlex HD – jeden z najlepszych w swojej klasie cenowej. Jest on połączony z prostym przedwzmacniaczem zasilanym baterią 9 V montowaną w plastikowym module w boku pudła, obok gniazda wyjściowego. By nie burzyć wizerunku gitary sprzed lat, małe potencjometry głośności i barwy zamontowano wewnątrz pudła, tuż pod otworem rezonansowym w kształcie litery „f”. Podobnie jak w modelu z ubiegłego miesiąca, także Zenith jest wyposażony w struny Cleartone o grubościach 12-53. Kołki do zaczepienia paska przykręcono do stopki gryfu i trapezoidalnego strunociągu. W komplecie nie ma futerału, ale można zamówić dedykowany kufer wykończony obiciem imitującym skórę, ozdobiony emblematem serii Masterbilt.

WRAŻENIA

Epiphone Masterbilt Zenith Classic jest prawdziwym magnesem ludzkiej uwagi. O ile inne gitary mogą kusić oko niezwykłym kształtem, wykończeniem, lakierem, ten model stawia na klasyczny design przenoszący nasze myśli do pierwszej połowy dwudziestego wieku, generując same pozytywne odczucia: ciepło, pewność, solidność. Ten swego rodzaju sentymentalizm jest jednak inspirujący i skłania do nieco innego grania, co jest elementem ze wszech miar pozytywnym. Jeśli chodzi o aspekt manualny – gryf gitary jest dość gruby, co może być niespodzianką dla gitarzystów przyzwyczajonych do współczesnych elektryków, jazzowych hollow-body, czy akustyków. Stanowi jednak solidną podstawę i to między innymi dzięki niemu Zenith zawdzięcza swe brzmienie.

Skoro wywołaliśmy już temat brzmienia – gitara ma założone grube struny akustyczne (tzw. dwunastki) i już z pudła brzmi dość akustycznie, ale ma coś czego zwykłe akustyki nie posiadają – w specyficzny sposób podkreślone środkowe pasmo (ale nie tak jak dreadnoughty) oraz mocny, perkusyjny atak granych dźwięków, co słyszalne jest szczególnie w liniach solowych – takie charakterystyczne puknięcie, prawie jak w gitarach klasycznych. Barwa na pickupie piezo jest zdecydowana, z mocno zaznaczoną średnicą i zaokrągloną górą, nie pozbawioną jednak prezencji. Brzmi to naprawdę dobrze. Jednakże konstrukcja instrumentu aż prosi się o drobną modyfikację – jak to mawiają Anglicy „aftermarket mod”. Mam tu na myśli zamontowanie pod gryfem typowego, oldschoolowego minihumbuckera pasywnego, znanego z jazzowych hollow-body. Biorąc pod uwagę walory brzmieniowe tej gitary z tak zwanego „pudła”, mogłoby to dać bardzo interesujący efekt.

PODSUMOWANIE

Epiphone Masterbilt Zenith Classic to gitara swoim designe’m przywodząca na myśl odległe czasy pierwszej połowy dwudziestego wieku. Instrument wykonany jest solidnie, wykończony perfekcyjnie, jest pełen smaczków, które nie tylko przyciągają uwagę, ale też prowokują do większej klasy w doborze dźwięków. Właśnie słowo „klasa” pasuje tu perfekcyjnie – Zenith z pewnością ją ma. Czy zainspiruje także Was? Koniecznie sprawdźcie w najbliższym sklepie muzycznym.