EPIPHONE Masterbilt Century Deluxe Classic

Po śmierci ojca w 1915 r. Epaminodas skupił się na produkcji banjo. Nazwa Epiphone oficjalnie pojawiła się w 1928 r., a pierwsze gitary tej marki wprowadzono do sprzedaży na początku lat 30. XX w. Były to modele typu archtop z otworami rezonansowymi w kształcie litery „f”: Blackstone, Zenith, Triumph, Royal. W latach 1934-35 do tej grupy dołączył Deluxe – wówczas najwyższy i największy model, bo z około 17-calowym pudłem rezonansowym. Główkę typu Masterbilt odziedziczył po nim Emperor z pudłem w rozmiarze aż 18,5 cala. Model Deluxe był konkurencyjny wobec Gibsona L-5, jego atrakcyjność podnosiły liczne zdobienia a w gronie użytkowników był Billy Bauer – gitarzysta zaliczany do pionierów cool jazzu.

BUDOWA

Współczesny model Century Deluxe Classic przejął większość cech swoich protoplastów sprzed ośmiu dekad, ma również nowe rozwiązania, które czynią go współcześnie bardziej uniwersalnym.

Płyta rezonansowa jest wykonana z litego drewna świerkowego, co w tej klasie cenowej można potraktować jako wyjątek od reguły, bowiem większość archtopów ma deki ze sklejki. Boki i tył to sklejka z klonu płomienistego. Szerokość pudła otoczonego z przodu i z tyłu trójwarstwowym bindingiem wynosi w dolnej części 17 cali. Wewnątrz pudła pod lewym otworem rezonansowym znajduje się wklejka z oznaczeniem modelu wzorowana na stosowanych w latach 30. XX w. Gryf o pełnym profilu C połączony z pudłem wiązaniem typu „jaskółczy ogon” wykonano z trzech warstw mahoniu rozdzielonych dwiema cieńszymi wklejkami z klonu. Menzura instrumentu wynosi 25½ cala. Hebanową podstrunnicę zdobi binding w kremowym kolorze. 20 progów w rozmiarze medium oznaczono perłowymi markerami w kształcie naciętych rombów zwanymi „Notched Diamond”.

Klucze to repliki maszynek montowanych w gitarach Epiphone we wspomnianym okresie nowojorskim – klasyczne przekładnie w puszkach z uchwytami kształtem przypominającymi korony, w stosunku do oryginału zmieniono stopień przekładni – obecnie jest to 18:1. Niklowane części metalowe są optycznie postarzone. Czarny front główki zdobi motyw florystyczny z napisami na swego rodzaju bannerach czy może raczej zwojach. Śrubę regulacji gryfu przy kościanym siodełku w rozmiarze 43 mm zakrywa jednowarstwowa czarna płytka z plastiku.

Drewno jest wykończone błyszczącym lakierem, który również sprawia wrażenie starszego niż jest w rzeczywistości. Trapezoidalny strunociąg zakotwiczono w bocznej ściance. Zastąpił on stosowane w historycznych egzemplarzach Deluxe podwójne strunociągi z różną długością trapezów dla strun wiolinowych i basowych, które były dłuższe. Mostek z ebonoidu nie jest zakotwiczony w pudle rezonansowym, a jedynie dociśnięty do niego strunami. W górnej części ma on kompensowane siodełko z kości syntetycznej, a pod nim ukryty przetwornik piezoelektryczny Shadow Nanoflex HD z kablem wchodzącym do wnętrza pudła rezonansowego przez mały otwór.

Przedwzmacniacz Shadow eSonic jest zasilany baterią 9 V zamontowaną w uchwycie zintegrowanym z gniazdem wyjściowym umieszczonym w boku pudła obok strunociągu. Potencjometry głośności i barwy z wąskimi pokrętłami dyskretnie ukryto w pudle tuż pod dolnym otworem rezonansowym, częściowo zasłoniętym dużą brązową płytką ze wzorem typu skorupa żółwia. Pickguard, czy może raczej w tym przypadku topguard, jest ozdobiony dokoła krawędzi żyłkami i zamontowany dwiema śrubami – jedną jest przykręcony do płyty rezonanosowej, drugą do kątowego uchwytu zamontowanego na boku pudła. Kołki do paska znajdują się w osi symetrii – jeden z tyłu w stopce gryfu, drugi przy strunociągu. Gitara ma fabrycznie założone struny Cleartone w rozmiarach 12-53. Jako wyposażenie dodatkowe można zamówić elegancki walizkowy futerał oklejony sztuczną skórą, z emblematem serii na wieku.

WRAŻENIA

Gitara archtop z głębokim pudłem to powrót do korzeni nie tylko Epiphone, ale gitary akustycznej w ogóle. W przeciwieństwie do gitar klasycznych, które od początku miały prostą płytę rezonansową, pierwsze w historii gitary akustyczne z metalowymi strunami miały z wypukłą płytę, strunniki i „pływający” mostek. Dopiero później pojawiły się znacznie głośniejsze gitary akustyczne z prostą płytą. Staromodny archtop ma jednak swoje zalety. Przede wszystkim jest łatwy w nagrywaniu – pozbawiony mocnego, często dudniącego dołu, ma bardziej wyeksponowany wysoki środek i górę, czyli to, co z gitary akustycznej jest najlepiej słyszalne w nagraniu zespołu.

Po drugie, pod względem pasma zajmuje znacznie mniej miejsca w miksie, przez co łatwiej zgrywa się z pozostałymi instrumentami. Co więcej, jego dźwięk jest nieco bardziej skompresowany, a przez to łatwiejszy do opanowania pod względem dynamiki. Gitara zaskakuje mocnym, perkusyjnym atakiem fraz single-note granych w wysokich pozycjach. Barwa instrumentu plasuje się gdzieś w połowie drogi pomiędzy tradycyjnym akustykiem, a typowym jazzowym archtopem, nie dając się na sztywno zakwalifikować do żadnej z wymienionych kategorii. Wyraźnie wyczuwalny jest urzekający, „drewniany” element tego brzmienia, który w gitarach z typowymi przystawkami magnetycznymi schodzi na drugi plan.

PODSUMOWANIE

Epiphone Masterbilt Century Deluxe Classic to swoisty powrót do korzeni współczesnej muzyki rozrywkowej. Jego charakter z pewnością inspiruje do sięgnięcia po nieco inny repertuar – piszę to jako ktoś grający na co dzień na standardowych „elektrykach” – nagle pod moimi palcami pojawiły się szlagiery takie jak „Midnight Clear” Harry’ego Volpe, czy „Sutton Mutton” Carla Kressa. Warto sprawdzić – drogi Czytelniku – czy i Ciebie zabierze w podróż do swej muzycznej krainy

http://www.epiphone.com/
www.lauda-audio.pl