Tak właśnie mam. Staram się wyznaczać sobie cele, zawsze. Jeśli już go osiągnę, to automatycznie to jest moment, kiedy chwilę później kończymy dany rozdział i trzeba wyznaczyć sobie nowy cel i go zrealizować. Moim wielkim marzeniem było zagrać na Woodstocku, stało się. Po zejściu ze sceny szybko zapomniałem o tym co się wydarzyło i szukałem nowej opcji. W tym momencie, jesteśmy po premierze trzeciej płyty, z której jestem szalenie dumny. Współpracowałem z producentem, który robił wielkie bandy. Było to dla mnie niesamowite przeżycie. Nie wybrałem go dla tego, żeby w Polsce o tym mówili. Chciałem nowej jakości, chciałem innego spojrzenia na naszą muzykę kogoś spoza naszego kraju. Chciałem kogoś, kto zjadł zęby na zawodowych bandach i od kogo mogę się czegoś nauczyć. Ale ten proces również minął. Płyta jest już w moich rękach. Poświęciłem jej mnóstwo czasu, więc teraz chcę dotrzeć z nią do jak największej grupy odbiorców. Chcę grać jak najwięcej i prezentować The Sixpounder wszędzie, gdzie się da. Tak chyba powinna wyglądać droga każdego zespołu, który tworzy. Nie jest sukcesem nagrać świetny materiał w domu. Sukcesem jest docierać do ludzi. Universal w tym momencie odpowiedzialny jest za dystrybucję materiału, a całą resztą wciąż zajmuję się sam. Tak to w tej chwili wygląda. Chcę grać, grać i grać.

Wtedy szukam kilofa, żeby ją rozbić, albo drabinę, żeby przeskoczyć, albo po prostu czołgu, który ją zburzy. Nie uważam się za perfekcjonistę. Popełniam mnóstwo błędów. Jestem strasznie chaotyczny. Nie wyobrażam sobie jednak, że mógłbym coś zaniedbać. Ten zespół mnie definiuje. Tworzę konkretny album jeden raz. Gram konkretny koncerty jeden raz, więc muszę zrobić wszystko, żeby zaprezentować się najlepiej jak mogę. Nienawidzę dziadowania i działania na pół gwizdka. Półśrodki dają ćwierć rezultatów i według takiej zasady żyję. A jeśli pojawi się w moim życiu moment, kiedy z czystą świadomością nie będzie mi się chciało czegoś dokończyć z odpowiednią jakością, to koniec.

Nie, nie wybieraliśmy muzyki celowo. Gramy to co lubimy, w czym dobrze się czujemy. Nie wyobrażam sobie grać konkretnego gatunku metalu, którego się nie do końca czuje, ale się dobrze sprzedaje. Słucham skrajnie różnej muzyki, a to co gram to wypadkowa tego wszystkiego. Dla mnie muzyka, czy to metal czy blues musi dostarczać emocje. Wybrałem metal bo tu jest petarda, moc, energia i cios. Kocham to od zawsze. Są też ballady, bo najzwyczajniej w świecie lubię robić również ballady. Mam tylko jeden zespół, więc realizuję się tu w 100%.

Wydaje mi się, że nie. Przynajmniej w moim przypadku tak to nie działa. Wiesz, ta muzyka daje mi coś czego nie znalazłbym w żadnym innym gatunku. Żyję tym i choć wiem jak to brzmi, metal stanowi integralną część mojego życia. Jeśli ktoś potrafi grać metal wcześniej z tą muzyką nie obcując, sądzę, że nie zrozumie emocji, które ten gatunek ze sobą niesie.

Ostatnio uświadomiłem sobie, że jestem tym opętany. Wszystko kręci mi się wokół muzyki. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. A ciszy nie lubię. Lubię tę formę ekspresji i nic innego mnie nie interesuje. Wiem, że to jest skrajność, ale tak mam. Nigdy nie miałem momentu, że miałem dosyć muzyki.

Facet wie co robi. Uwielbiam jego produkcje, dlatego go wybrałem. Jestem niezwykle zadowolony z tej decyzji. Przyznam jednak, że kiedy usłyszałem pierwszą wersją mixu, nie wiedziałem o co chodzi, ale on dokładnie oddał to w jaki sposób gramy, a taki był zamysł. Dla mnie ten gość to geniusz.

Ciężko powiedzieć, czy to brzmi nowocześnie. Wręcz powiedziałbym, że zrobił to oldschoolowo. Nowoczesne rzeczy są napompowane i wygładzone, a tu jest oddech i brud. Ale kolejną rzeczą, którą się od niego nauczyłem i która mi bardzo odpowiada, to, że osoba odpowiedzialna za miks i mastering nie generuje brzmienia płyty od nowa, tu nie powinno być rewolucji. Ona nadaje smaku zarejestrowanym śladom, scala je i jest efekt. Mi również zależało na tym, żeby ta płyta brzmiała naturalnie, tak jakby band grał przed słuchaczem. Nie chciałem, żeby była wygłaskana. Brzydsze rzeczy są ciekawsze, nie są oczywiste i nie nudzą tak szybko.

Zgadzam się z Tobą absolutnie. Wiem, że to nie zabrzmi najlepiej, ale Filip to mój ulubiony wokalista. Gram z nim tyle lat, zagraliśmy razem mnóstwo piosenek i po prostu go uwielbiam. Razem nagrywaliśmy wokale na "True To Yourself". Oczywiście on śpiewał, a ja klikałem "rec", więc doskonale wiem, jak było przed miksem i masteringiem. Wszystko w punkt, w rytmie, bardzo równa emisja, nic nie czyściliśmy. Ja nie mam pytań do tego gościa. Sam Bergstrand bardzo chwalił wokale. A jeśli chodzi o jego angielski? Obcokrajowcy, którzy słyszą akcent Filipa, bardzo go chwalą, a Polacy krytykują. Tego chyba nie trzeba dalej komentować? Filip to w mojej ocenie 70% muzyki The Sixpounder, więc nie jestem i nigdy nie byłem o niego "zazdrosny", ani nie chciałem pomniejszać jego roli i schować go między gitarami. Zawsze było i będzie dużo jego wokalu.

Tak, trochę jest. Dokładnie tak jest również z pozostałymi utworami. Robimy wszystko tak jak chcemy.

Tak, materiał był przygotowany i ograny. Podczas nagrywania dochodziły drobne zmiany. Zawsze robimy tak, że materiał jest cały nagrany wcześniej. Przemielony dokładnie, więc samo nagranie idzie sprawnie.

Bębny zostały nagrane w Custom 34, gitary i wokal przez interface Apogee, reamping gitar Splawn Nitro i paczka Marshalla.

Przez 6 lat graliśmy na paczkach Mesy i wielkich rackheadach, które ważyły po 300kg. Później zachwyciliśmy się Kemperami. Pomysł wydawał nam się fantastyczny, jednak rok grania w ten sposób, przeróżnych testów, wychodzenia podczas próby dźwięku przed scenę i sprawdzenia jak brzmi, utwierdziło nas w przekonaniu, że to był błąd. Wróciliśmy do zminimalizowanego zestawu wzmacniacz plus paczka. To się zgadza zawsze.

Axe czy Kemper mają mnóstwo zalet. Już nawet nie chodzi o logistykę i minimalizm, bo rzeczywiście podróż z tak małym zestawem jest bajką. Reszta zespołu była zachwycona. Dodatkowo powtarzalność na każdym koncercie, mniejszy hałas na scenie. No piękna sprawa. Jednak po roku grania i testów muszę stwierdzić, że nie mam zamiaru nigdy wracać do takich symulacji. Moim zdaniem to tez kwestia tego, co się gra. Jeśli grasz djenty, gdzie rytm i większość rzeczy skupia się na stopie, basie i pojedynczych dźwiękach to może się to udać. Natomiast jeśli grasz pełne akordy, riffy, palm mutting, dzieje się dużo na gitarach to po prostu robisz swojej muzyce krzywdę. Nie do końca jestem w stanie to zrozumieć to zjawisko, ale chyba chodzi o powietrze między mikrofonem a głośnikiem paczki. Wpinając się w linię, nie ma dynamiki. Reaguje to zupełnie inaczej na frontach niż cyfrowy wzmak. Razem z Michałem przywiązujemy do soundu ogromną wagę, więc chcieliśmy wycisnąć soki z Kemperów. Robiliśmy nawet testy na PA w klubach muzycznych testując cyfrę na zmianę z żywym wzmakiem. Próbowaliśmy się trochę oszukiwać, że jest prawie tak samo. Ale nie ma opcji. Wchodzi cały band i gitary znikają, a w riffowym graniu to niedopuszczalne. Wiem, że z takich rozwiązań korzysta mnóstwo zespołów, np. Trivium, Accept, Deftones i podobno mój najlepszy na świecie In Flames (co było dla mnie ciosem w serce), ale też rozumiem, że chcą ograniczać koszty transportu. My póki co nie zamierzamy zmieniać tradycyjnych rozwiązań.

Wszystko zależy. O tym, że to przyszłość słyszałem już, kiedy pojawiły się PODy. Gitarzyści to też inny rodzaj człowieka. Są gitarzyści, którym wszystko jedno, zabrzmią dobrze na wszystkim. Dla innych liczy się tylko mobilność, żeby suma na koncie nie topniała ze względu na gigantyczne koszty transportu, a są inni, którym zależy na prawdziwym soundzie. Ja mam tak, że kiedy grałem na Kemperze to nie czułem się "pewnie". Lubię czuć, że kiedy uderzę mocno w struny to wzmacniacz mi odpowie. Na cyfrze nie potrafiłem tego osiągnąć. Kiedy gram na Marshallu to czuję, jak on reaguje na uderzenia. Dodatkowo lubię grać głośno na scenie. W miejscu, gdzie stoję jest głośno jak w pokoju zbuntowanego nastolatka, więc jak wzmacniacz mam rozkręcony i nogawki mi latają to czuję, że on odpowiada na to co do niego wysyłam z łapy. Reasumując - nie ma jednej odpowiedzi, najważniejszy jest koncert i komfort grającego.

15.04.2016 - Warszawa / Club Rock 16.04.2016 - Białystok / Motopub 17.04.2016 - Łódź / Scenografia 22.04.2016 - Gdańsk / Metro 23.04.2016 - Koszalin / Jazzburgercafee 06.05.2016 - Chorzów / Red % Black 07.05.2016 - Oleśnica / Rockoteka

Tak. W zeszłym roku pojawiła się opcja, żeby The Sixpounder zagrał w mojej Oleśnicy na imprezie plenerowej. Z racji tego, że nie przepadam za imprezami masowymi dla wszystkich, chciałem, żeby powstała osobna impreza. Dzięki temu, że grałem sporo festiwali, widziałem jak wygląda to od kuchni, postanowiłem zrobić u siebie taką imprezę, która będzie wyglądała tak jakbym chciał. Tak, żeby zarówno muzycy czuli się komfortowo i impreza była na świetnym poziomie. Wraz z moimi przyjaciółmi i przy pomocy miasta zrobiliśmy pierwszą edycję. Przyjęcie było fantastyczne, więc idąc za ciosem postanowiliśmy kontynuować i w tym roku odbędzie się druga edycja. Jeszcze lepsza i z większym rozmachem. Rok temu jeden, w tym roku dwa dni. Każda kolejna impreza będzie lepsza. Cały czas wyciągamy wnioski i nie chcemy ponawiać błędów. Jestem pewny, że lada moment ten festiwal będzie znaczący na koncertowej mapie Polski.

Dla mnie marzeniem od lat było zaprosić band, na którym się wychowałem - Acid Drinkers. Miło tego, że zagraliśmy razem z Acid sporo koncertów to zawsze chciałem ich zaprosić do siebie. I tak będzie w tym roku. Dodatkowo zagra Fuzz, który również uwielbiam.