Fishdick Zwei - The Dick Is Rising Again

Na "Fishdick Zwei" czekali chyba wszyscy. Jedynka rzuciła na kolana, Acidzi już dawno osiągnęli status zespołu, który robi genialne wręcz rovery, a przy okazji potrafi tworzyć na światowym poziomie własne kompozycje. Mają głowy pełne procentów i pomysłów. Ponoć nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. Wydawać by się mogło, iż jeden tribute album w historii zespołu wystarczy, że ciężko będzie go pobić. Aż tu nagle pojawia się numer dwa. I co tu z nim zrobić?

Przede wszystkim: dokładnie przesłuchać. Najlepiej niezwłocznie po zakupie i w pełnym skupieniu. O trzeźwości absolutnie nikt nic nie mówi. "Love shack" dostępne w sieci od jakiegoś czasu w formie teledysku spowodowało sporo kontrowersji. Jedni byli wniebowzięci, inni mocno jęczeli.- bo źle, bo po co, bo co to za piosenka. Tak czy siak utwór ten, dobrze przerobiony, z bardzo dobrym wokalem Anny Brachaczek okazał się bardzo smacznym aperitifem. "Ring of fire" było coverowane chyba na pięćdziesiąt różnych sposobów. Zajęli się nim chociażby panowie z H-Blockx. Na szczęście w wersji Acidowej półgołe dziewoje można co najwyżej sobie wyobrazić. Nie ma nic gorszego, jak dostanie wszystkiego na tacy. Szczególnie w zestawie z silikonowym biustem. Niestety, problem z bardzo popularnymi do przerabiania kawałkami jest taki, iż po kolejnej próbie przerobienia ich czasem ciężko przypomnieć sobie jak to brzmiało w oryginale. Chociaż w niektórych przypadkach nawet lepiej tego nie pamiętać. Ostatecznie pamięć też ma ograniczoną pojemność i lepiej jej nie zapychać marnymi wersjami.

Panowie Kwasożłopy chyba mięli jakiś ambitny plan z dziedziny piromanii, ponieważ "Ring of fire" nabrało niemalże zawrotnej szybkości. Ślimak chyba pomylił perkusję z rollercoasterem i zwyczajnie zaszalał. Szybko, szybko, bo wino pójdzie z dymem! A jeśli doliczymy do tego Vogga w ramach gościa od solówki, to robi się bardzo gorąco. Z kolei jeden z chyba najbardziej nudnych utworów w wersji oryginalnej, przemielony niczym resztki w parówce i znienawidzony przez pracowników sklepu muzycznego na stacji metra Centrum (wisi tam karteczka z prośbą o nie granie utworów Metalliki) o nazwie "Nothing else metters" doznał szokującej przemiany. Czesław Mozil - skądinąd świetny muzyk - ostatnio stał się bardzo chodliwym "towarem"  i w ramach skopania tyłków utworom nieśmiertelnym potraktował ten kawałek na spółkę z zespołem własnym wokalem. Muszę przyznać, iż takie wykonanie jest nieco szokujące i zwyczajnie dziwne. Nie twierdzę, że jest złe, ono jest po prostu zupełnie z innej bajki. Powiedziałabym, że bardziej z bajki Czesława, niż Drinkersów. Ale przynajmniej nie jest nudno!

"Hit the road Jack" jak i "Blood, sugar, sex, magic" jako najlepsze z zamieszczonych kompozycji zdecydowanie najlepiej oddają styl i ducha zespołu. Są ciężkie, szybkie i bardzo, bardzo Acidowe. Największą ciekawostką przyrodniczą i zaskoczeniem na "Fishdicku" jest piękne, nastrojowe "Et si tun’existais pas". Utwór nieco rodzinny (chórki odśpiewała między innymi Halszka Starosta - córka Ślimaka)niewiele  różni się od oryginału, ale sądzę, iż akurat tej piosenki nie warto zmieniać - jest piękną sama w sobie i każda ingerencja mogła by jej zaszkodzić. Co ciekawe, w roli wokalisty, basisty i gitarzysty wystąpił Ślimak. Reszta zespołu pewnie poszła na wino, kiedy trzeba było nagrywać i ktoś musiał odwalić pańszczyznę. W moim mniemaniu ta prześliczna, nastrojowa piosenka pokazała zespół z zupełnie innej strony. Czyżby i zatwardziali rockersi mieli romantyczną duszę (jedna, na spółkę)?

Z kolei za najdziwniejszy utwór można uznać "Season In the abyss". Utwór-legenda występuje tu w wersji… country! Swoim skromnym zdaniem pozwolę sobie nadmienić, iż chwilami zalatuje też polskim weselem w remizie, ze sztachetami w tle. Masakra! Aczkolwiek wymyślenie takiego patentu na pewno wymagało sporo inwencji twórczej (procentów, nudy, albo wszystkiego na raz) i jest po prostu inne. Myślę, że paru osobom mogą spaść kapcie z wrażenia. Jedynymi, ale za to sporymi mankamentami anatomicznej części ryby w wersji 2 są "Losfer words Big ‘Orra" i "Detroit rock city". Ciężko nawet napisać o nich coś konkretnego. Utwory te kończą się zanim tak naprawdę się zaczną. Łup, cyk, cyk i po utworze. No halo! Co jest grane?! Kto wyłączył prąd?!

Z niekłamaną przyjemnością przebrnęłam przez całą płytę. Chwilami było zabawnie, chwilami nastrojowo, a kiedy indziej ostro i rockowo. Większość piosenek bardzo zyskała w wykonaniu Acid Drinkers, żadna nie została skrzywiona. Moja psychika również. Mam świadomość, że tego typu krążki są swoistymi zapychaczami pomiędzy autorskimi płytami zespołów. Jednakowoż w tym przypadku nie dostaniemy żadnego zapychacza (ani popychacza, ani tym bardziej zagrychy), dostajemy za to w pakiecie z okładką kawałek porządnego, ciężkiego (albo i nie) grania, które zapada w pamięć.

Krążek jest fenomenalny, świeży i widać, że zespół się odpowiednio przyłożył do jego nagrania. Przemyślał kogo zaprosić do współpracy. Przekrój muzyków jest wręcz zadziwiający: od Wacława "Vogga" Kiełtyki, przez osoby grające w Arce Noego, kończąc na chociażby Perle. Nie zapominając oczywiście o świetnej Ani Brachaczek i fenomenalnej Gosi "Siarce" Wiktowskiej. Należy podziwiać synapsy Acidów, że mimo różnych przeżyć nadal są w stanie przekazywać fantastyczne pomysły do odpowiednich miejsc w mózgu.

Mam szczerą nadzieję, iż na drugiej części się nie skończy i za kilka lat dostaniemy do przesłuchania numer 3, która powali na kolana niczym cios bejsbolem. Tak jak w przypadku dwójki.

Julia Kata