SQUIER Vintage Modified Jazz Bass ’77

Wyobraźcie sobie, jak w drugiej połowie XIX wieku, na jednym ze statków, młody, angielski emigrant – Jerome Bonaparte Squier – przybywa do Ameryki. Tam uczy się trudnej sztuki wytwarzania i naprawy skrzypiec. Opanowuje rzemiosło tak dobrze, że wkrótce nazywają go „amerykańskim Stradivariusem”. Początek XX wieku to wprowadzenie konkurencyjnych, wobec europejskich, ręcznie nawijanych strun skrzypcowych. Od tego momentu, przez kolejne pół wieku, Squier wytwarza najbardziej cenione struny w Ameryce, do wszelkiej maści instrumentów. W latach 50. spotyka Leo Fendera, który zakłada struny Squiera do swych pierwszych, niezwykłych wynalazków. Reszta jest historią – wykupienie marki przez korporację Fender, wykupienie tejże przez korporację CBS, szereg wątpliwych biznesowo decyzji, w tym uśmiercenie marki Squier, a potem... jej zmartwychwstanie w połowie lat 70. Współczesny Squier to ogromna instytucja z dziesiątkami modeli zarówno w segmencie „bardzo budżetowym”, jak i takim z ambicjami. Przedstawicielem tej drugiej opcji jest testowany dziś Squier Vintage Modified Jazz Bass '77.

Oglądamy

Produkowany w Indonezji Vintage Modified Jazz Bass '77, jak sama nazwa wskazuje, oparty jest na specyfikacji „Basi” z lat 70. – dodajmy – luźno oparty. Korpus wykonany jest z drewna Agathis i wykończony lakierem poliestrowym. Czym jest „Agathis”? Jest to iglasty, tropikalny gatunek, najczęściej występujący na Dalekim Wschodzie i południowym Pacyfiku, pod względem akustycznym określany czasem jako „mahoń dla ubogich”. Jak na Jazz Bass przystało, w korpusie osadzono dwa przetworniki typu single-coil oparte na magnesach AlNiCo 5. Są to pickupy Duncan Designed JB101, czyli zaprojektowane przez firmę Seymour Duncan, a wykonane w Azji. Tradycyjne regulatory to VOLUME 1, VOLUME 2 i TONE. Osprzęt określany jest przez producenta jako Standard 4-Saddle (mostek) i Standard Open-Gear Tuners (klucze), a więc jest to tak zwany „no name”, montowany we wszystkich budżetowych gitarach. Gryf to jeden kawałek klonu, wąski profil „C” na modłę lat 70., z klonową, otoczoną białym bindingiem podstrunnicą o radiusie 9,5 cala, na której umieszczono 20 progów medium jumbo oraz duże, prostokątne markery. Siodełko przy główce wykonane zostało z syntetycznej kości. Fabrycznie do instrumentu zakładane są struny Fender 7250M, o grubościach: .045, .065, .085 i .105.

Ogrywamy

Basówka przyjemnie leży w ręku – szczególnie wygodny, satynowo wykończony gryf. Widać staranność wykonania i wykończenia detali. W zasadzie Squier ten jest zrobiony na takim poziomie, że gdyby zapomnieć, że bas narodził się w Indonezji, a jego korpus wystrugano z Agathisu, to z czystym sumieniem można by na nim dać logo Fender. Instrument nieźle odzywa się z tak zwanej „dechy”, mocno rezonuje i jest dość miękki. Po podłączeniu do wzmacniacza wszystkie te cechy zostają zachowane – gitara gra szerokim pasmem, z lekkim scoopem pośrodku. Przystawka od strony gryfu jest ciepła, mrucząca i co ważne – niezamulona. Lekko druciana jest przystawka pod mostkiem, ale i tutaj da się coś ukręcić. Na nagraniach słychać, że po podbiciu środkowego pasma gitara zmienia nieco charakter, ale nie wyczarujemy oczywiście z singli humbuckerów, więc o groźniejszych, growlowych barwach można zapomnieć – w końcu to Jazz Bass. Wiem, że niektórzy czytelnicy czekają tylko, aż w teście poleje się krew – „przecież to Squier” – ale Vintage Modified Jazz Bass '77 to naprawdę świetny instrument, jak na półkę cenową około 1,5 tysiąca złotych. Manualnie jest bez zarzutu, na atak i duszenie reaguje prawidłowo, a na domyślnych przystawkach da się ukręcić więcej niż zadowalające brzmienia. Ciekawe jak ten bas zagadałby na dobrej klasy, markowych przetwornikach, bo podczas gry na sucho zdradza nam spory, drzemiący w nim potencjał.

Testował: Janusz Witaszek Tekst: Krzysztof Inglik

DANE TECHNICZNE:
Korpus: agatis
Szyjka: klon, profil „C”
Podstrunnica: klon,
Promień 9,5” progi: 20, medium jumbo
Pickupy: 2×Duncan Designed JB101 potencjometry: 2×VOLUME, TONE
DOSTARCZYŁ: Aplauz Audio