Martijn van den Heuvel (No Turning Back)

Cześć! Nazywam się Martijn, i jestem wokalistą w No Turning Back.

To już czternaście lat odkąd siedzę w hc. Siła, energia, agresja były pierwszymi powodami, które skłoniły mnie do tego aby wejść w to środowisko. Nieco później postanowiłem zgłębić temat i odkryłem wartość tekstów, które delikatnie mówiąc były bardzo inspirujące. Po moim pierwszym koncercie, a dokładnie Downset w 1995 r., wpadłem w hardcore po uszy. Publiczność reagowała tak żywo, tak niesamowicie, że po dziś dzień wspominam ten koncert. Wtedy też poczułem, że jestem uzależniony od tej muzyki, ludzi - całego tego środowiska. Chciałem być na jak największej ilości koncertów i poznawać co raz to nowych ludzi i kapele. Dziś mam 31 lat, i moje podejście w ogóle się nie zmieniło.

Tak. Opowiada o wzięciu spraw w swoje ręce, i zaprzestaniu biernej obserwacji tego co się wokół nas dzieje. Co więcej, dobitnie odwzorowuje nasze podejście do przemysłu muzycznego, który coraz bardziej wpływa na hardcore. Chcemy pokazać, że maksyma DIY nie tyczy się tylko tego w jaki sposób prowadzimy zespół, ale każdego aspektu naszego życia.

Przesadzasz (śmiech). Nie sądzę aby to miało na nas wpływ. Ba! Uważam, że po piętnastu latach wspólnej gry wykreowaliśmy własne, unikalne brzmienie. A co do tej różnicy pomiędzy hc na naszym kontynencie a w Stanach, wiesz, może i takowa istnieje, ale ja jej nie dostrzegam (śmiech). Prędzej zauważam to, jak ludzie traktują zespoły, i jak zachowują się na koncertach. Niestety, w Europie nie okazuje się takiej miłości zespołom jak za Oceanem. To boli, ale nic na to nie poradzę.

Jesteśmy zespołem grającym hardcore, i trzynaście (takich) krótkich utworów w zupełności wystarcza. Spójrz choćby na ''Set it off'' Madball. To również krótki album, a jak zajebiście treściwy!

Myślę, że z każdym albumem towarzyszy nam rozwój. Poza tym, chyba nie nam to oceniać. Chcieliśmy nagrać krążek lepszy od poprzedniego i w naszych oczach tak to właśnie wygląda.

Najlepszą rzeczą jaka mogła się nam przytrafić jest istnienie internetu. Gdyby nie ten wspaniały wynalazek pewnie nie zagralibyśmy tras na całym świecie, nie poznałbym tylu wspaniałych zespół, a nawet nie dowiedziałbym się, że w RPA czy Australii istnieje jakakolwiek scena muzyczna. W tej chwili mamy kontakt z całym światem - wystarczy kliknąć. Najgorszą zaś jest separacja ludzi, zespołów od tego co nazywamy sceną. Kiedyś nie było takich podziałów jak teraz. Osobiście wkurwia mnie to.

Raczej tak, ale tylko biorąc pod uwagę aspekt DIY i przekaz w tekstach.

Mamy zabukowanych kilka tras, aż po styczeń. W Polsce zagramy cztery sztuki w Mikołowie, Olsztynie, Warszawie i Bydgoszczy. Uwielbiamy u Was grać, zawsze świetnie reagujecie na naszą muzykę. We wrześniu gramy tour po Skandynawii i w drodze powrotnej pojawimy się w Gdańsku. Październik to Hiszpania, Francja i Portugalia, a na sam koniec roku wybieramy się do Azji. Zresztą, sprawdźcie nasz profil na facebooku by wiedzieć gdzie będziemy. Pewnie wszyscy w końcu się spotkamy.

Wiesz co, chyba nie. Dopiero co wydaliśmy album, ale nigdy nie mów nigdy.

Każdy powinien znać All For Nothing, Striking Justice, As Enemies Arise oraz State of Mind z Holandii. W Niemczech też jest bardzo dobrze, wystarczy posłuchać World Eater, Look My Way czy Risk It. No i koniec, końców, najlepszy hardcore w całej Europie, For The Glory z Portugalii. Niedawno słyszałem nowy zespół mojego przyjaciela Adama Malika (wokalista Pain Runs Deep - przyp.red) - Inherit.

Ja też dziękuję! Do zobaczenia na koncertach.