Stawrogin (Odraza)

Szturm to przesadzone określenie - projekt jest przedsięwzięciem traktowanym przez nas niezobowiązująco. Nic nie musimy, możemy. Odraza wyrosła na patologii, głównie krakowskiej, acz nie tylko. Polemizowałbym natomiast z podwalinami LTWB - gramy w MasseMord, jednak w żadnym wypadku projekt nie stanowi kolejnej odnogi śląskiego kolektywu, to nasza niezależna wizja. Śląskie skojarzenia mogą być wywołane tym, że pochodzę ze Śląska, najwyraźniej czarna ziemia odciska piętno.

Odraza w jakimś stopniu jest rezultatem każdej z tych rzeczy. Obserwacja stanowiła fundament, niestety osobiste przeżycia również miały w tym swój udział. Kraków stanowi wielki tygiel, przybywają tu aspirujący ludzie z różnych regionów kraju, jednym się udaje, drudzy nie bardzo wiedzą, co począć wobec klęski. Wszystko to gdzieś musi znaleźć ujście - najczęściej jest to centrum miasta w piątkowe wieczory... W tym kontekście Śląsk jest bardziej klarowny, mentalność ludzi nieskażona, łatwiej o przedsiębiorczość i zaradność.

Nie znam, esperal w kontekście tytułu ma inne znaczenie. Esperalem tkane są w domyśle utwory, mają wywołać bardzo konkretne i nieprzyjemne reakcje w zetknięciu z treściami w nich zawartymi. Wszystko oczywiście na poziomie mentalnym.

To akurat fragment z najbardziej agresywnego i ekstrawertycznego tekstu na płycie. Należy go rozumieć dokładnie tak, jak brzmi w kontekście całości tekstu, zakładając oczywiście, że wszystko podszyte jest szyderstwem, bo wódy oczywiście należy się bać.

Brak bezpośredniej odpowiedzi na to pytanie będzie najlepszą i najwięcej wyjaśniającą odpowiedzią. "Niech się dzieje" i "Wielki Mizogin" to właśnie taka ucieczka w iluzję nocy, początek drogi.

Teksty żywiły się głównie kacem, ewentualnie momentami podlanego alkoholem autoagresywnego olśnienia gdzieś w okolicach 4:00, gdy wszystkie klęski stają przed oczyma, przyszłość wydaje się być zaskakująco prosta, a przede wszystkim czarna. Proces spisywania myśli we frazy to inna historia, więcej w nim pracy niż pijackiego plucia na oślep.

Tak, głównie w bólu szukania kompromisów. Obydwaj jesteśmy bardzo zdecydowani jeśli chodzi o środki wyrazu i przynajmniej początkowo różnie bywało ze wzajemnym zaufaniem w kontekście obrania drogi. Czas pomógł. Muzycznie pochodzimy z różnych światów, które w pewnych punktach się spotykają, celem było znaleźć te punkty.

Tak, materiał komponowany był z przerwami od 2009 roku, niektóre pomysły pochodzą z okresu poprzedzającego naszą współpracę. Przyznam, że nie do końca rozumiem odniesienia do sceny francuskiej, jako że specjalnie oddany jej nie jestem - czytaj, nie tam szukałem inspiracji. Bliżej mi choćby do LIK…

Noc. Szczególnie ta w mieście - z naciskiem na tą, która każe wszystkim ludziom zaszyć się w domach. Puste miejsca. Relacja kolejowa z Wodzisławia Śląskiego do Krakowa, wyjątkowo magiczna. To te najważniejsze.

Album nagrywany był na gitarze PRS USA Mark Tremonti, używaliśmy wzmacniacza Egnater Rebel 30 i kolumny Marshall 1936 (Vintage 30). Bas to z kolei Epiphone Thunderbird PRO IV oraz Tech 21 SansAmp. Różnorodność muzyki wymagała obrania złotego środka, z jednej strony nie w smak było nam brzmienie stricte metalowe, z drugiej podkreślona musiała zostać agresja aranżu. Nie posłużę się referencją do konkretnych albumów, czy wykonawców, wspomnę wyłącznie, że mam ogromny szacunek dla wrażliwości ucha Carla Michaela Eide.

Zacznę może od tego, że bardzo daleko mi do miana specjalisty w materii sprzętu muzycznego. Nie jestem na bieżąco z nowinkami i korzystam ze sprawdzonych rozwiązań. Nie poszukuję i pewnie jest to błąd, który należy skorygować. Bardziej ponadto postrzegam siebie w kategoriach wokalisty niż instrumentalisty.

Od kilku lat używam Washburna WI166Pro z Randallem RH 150 i póki co nie noszę się z zamiarami modyfikacji.

Jako że każdy z nas ma swoje codzienne obowiązki zawodowe, odpowiednie przygotowanie materiału w celu grania regularnych koncertów mogłoby zgubnie wpłynąć na to, co cenimy najbardziej - spokojne wieczory z muzyką, papierosem i brakiem dyscypliny w piwnicach hotelu Forum. Perspektywa koncertowania jest bez wątpienia kusząca, jednak nie za wszelką cenę.

Tego nie wiemy nawet my. "Odraza przychodzi po więcej i wciąż więcej wymaga"; niewykluczone, że pozwolimy jej wrócić, krzyczeć jeszcze głośniej i zabrać to, czego zapragnie.