Blues Intervention
Gatunek: Blues i soul
Marshall Lawrence to bluesman na miarę XXI wieku. Swoją godną podziwu postawą łamie utarty przez lata stereotyp bluesmana - niedomytego smutasa, balansującego pomiędzy więzienną pryczą a ulicą. Marshall Lawrence jest bowiem czystym, zadbanym i dobrze wykształconym dżentelmenem, a ponadto ustabilizowanym życiowo.
Marshall Lawrence nie bez powodu mówi o sobie "doktor bluesa". Ma on wszak stopień naukowy doktora, choć nie z bluesa, a z psychologii. Zacięcie naukowe z pewnością przydało mu się, gdy dokładnie przemierzał muzyczne szlaki, poszukując swego miejsca. Nim ostatecznie ulokował uczucia w przedwojennym bluesie, romansował z funky, reggae i rock’n rollem. Efektem bluesowych fascynacji jest jego najnowszy album "Blues Intervention".
"Doktor bluesa" już nie jako psycholog, a bardziej archeolog, drobiazgowo odkurzył zapomnianą stylistykę z początku ubiegłego wieku. W tym celu zawarł na płycie 13 kompozycji, z których większość jest jego autorstwa. Wszystkie są nieskalane atrybutami współczesności, próżno więc wśród nich szukać dźwięków wymagających choćby gniazdka elektrycznego. Znajdziemy za to masę partii gitary akustycznej, banjo, mandoliny, harmonijki, dobrze korespondujących z wokalem. Instrumentalnie jest nużąco przyzwoicie, a dopełnieniem nudnej i przewidywalnej całości jest płaski i beznamiętny wokal. Przeciętna jakość tego ostatniego składnika lokuje niestety całą płytę na średniej półce konwencji bluesa akustycznego. W takim przypadku album należałoby polecić jedynie zatwardziałym fanom gatunku.
Marshall Lawrence, ze swoim doktoratem, z pewnością uchodzi za intelektualnego dandysa wśród bluesmanów. Cóż z tego jednak, skoro pod względem muzycznym nie dorównał niestety wielu niepiśmiennym prostaczkom. Często to właśnie oni są twórcami lub kontynuatorami najznamienitszych bluesowych tradycji, które w stopniu zaledwie poprawnym zostały odwzorowane na "Blues Intervention".
Kuba Chmiel
