The Devil is an Angel Too
Gatunek: Blues i soul
Artystów można podzielić na trzy grupy. Zaliczamy tu tych, którzy w swoich zespołach postawili na wartości instrumentalne, nie przejmując się wokalnym niedomaganiem lidera. Są także tacy, co skupili się na sile wokalnej oraz ci, którzy starali się dopieścić należycie wszystkie elementy. Do drugiej grupy zaliczyć należy Janivę Magness, a jej ostatnia płyta potwierdza tylko wcześniej obraną drogę.
"The Devil is an Angel Too" to drugi z kolei album artystki, wydany przez popularną wytwórnię Alligator. Zawarto na nim dwanaście utworów, będących kontynuacją pomysłów z płyty "What Love Will Do", która odniosła sukces dwa lata wcześniej. Podobnie jak tam, tak i tu na pierwszym planie postawiony jest nienaganny wokal artystki, a tło stanowi nienachalny, acz w pełni profesjonalnie przygrywający zespół.
Profesjonalny, choć mało urozmaicony, za to opatrzony należytym groove’em, podkład stanowi idealne tło dla wokalnych popisów wokalistki. Nie znajdziemy tu długich solówek na instrumentach, ale też poszukiwanie ich byłoby bezcelowe. Janiva Magness stara się w swoim stylu ugryźć kanon muzyki soul i r&b podając wszystko z lekkością zarezerwowaną zwykle dla muzyki pop. W niektórych kawałkach można wyczuć trywialne melodie, choć utwory i tak wydają się różnorodne, jak na dość oklepane już schematy wykorzystane na albumie.
Bez cienia najmniejszej wątpliwości wokal Janivy Magness zasługuje na najwyższe odznaczenia. Jest on ciepły, podrasowany delikatnym, lecz na szczęście niewymuszonym piaskiem, co nadaje mu dodatkowego charakteru. Jest bardzo głęboki, pozbawiony jakiejkolwiek maniery, klarowny i wyrazisty we wszystkich pasmach.
Album "The Devil is an Angel Too" powinien znaleźć się na półce każdego fana dobrego, kobiecego wokalu. Janiva Magness dzięki niemu podtrzymuje wyrobioną przez siebie markę, zaliczając się tym samym do grona najlepszych białych wokalistek w swoim gatunku.
Kuba Chmiel
