Urodzony w Kanadzie, a dorastający w Waszyngtonie Paul Webner osiadł w końcu w Arizonie, by tam założyć swój zespół, Tall Paul Band.
Przyzwyczajony do zmian miejsca zamieszkania wybrał w końcu życie na walizkach, od klubu do klubu, od koncertu do koncertu. W międzyczasie udało mu się jeszcze nagrać trochę utworów, które znalazły się na debiutanckim krążku o tytule "Sleeper".
Paula Webnera próżno szukać wśród ikon bluesa. To raczej niszowy artysta, choć do niewątpliwych sukcesów w jego karierze należy zaliczyć obecność na prestiżowym Chicago Blues Festival. Dodatkowo niedawno otwierał koncert Studebakera Johna. I wreszcie najważniejszy powód, dla którego staram się przybliżyć postać Paula Webnera - jego debiutancka płyta "Sleeper", z pewnością długo oczekiwana przez fanów tego muzyka.
"Sleeper" to nic innego, jak blues-rock w starym stylu. Sporo tu klimatów zahaczających o ZZ Top i Stevie Ray Vaughana, ale artysta nie stroni też od wycieczek w psychodeliczne brzmienia. Większość materiału pisze sam, z rzadka posiłkując się coverami utworów m.in. Ike'a Turnera. Jako lider zespołu śpiewa, gra na gitarze i harmonijce, wszystko czyniąc na podobnym, przeciętnym poziomie. Gdybym miał wybierać, to chyba wolę najbardziej Paula Webnera jako gitarzystę. Zespół składający się z basu i perkusji gra równo i niekiedy z feelingiem. W każdym razie, jako całość The Tall Paul Band jest przystępny, choć nie porywa. Ot, słucha się bez zgrzytów ale i bez szans na większe przeżycia estetyczne.
Najnowszy i zarazem debiutancki album Paula Webnera niczym nie wybija się ponad przeciętność. Trudno mu coś zarzucić, poza może nieco anemicznymi partiami wokalnymi, jeszcze trudniej jednak go za coś wyróżnić. Jest bo jest i niestety nic więcej.
Kuba Chmiel
