Recenzje
2010-06-29
Nasza ocena:
6
/10
The Posit to śląski zespół reprezentujący gatunek rocka alternatywnego. Istnieją od 2000 roku i, jak sami podkreślają, jeszcze sporo przed nimi. "W cztery oczy" jest drugą płytą w ich dorobku.
Członkowie grupy postanowili promować swoją muzykę poprzez Internet, zatem omawiany krążek można nabyć drogą mailową lub cały ściągnąć z podanej na ich stronie lokalizacji (www.theposit.art.pl).
Ogólnie jest to pomysł nie najgorszy, biorąc pod uwagę także popularność Internetu. Płytę można zdobyć również na koncertach zespołu. Album "W cztery oczy" odpływa w klimaty bardzo melancholijne, zmuszające do zadumy i refleksji nad wciąż nurtującą istotą życia codziennego. Oprawa dźwiękowa bardzo pasuje do takiego klimatu, a momentami robi się wręcz mroczno. Ogólnie płyty słucha się dobrze i czuć, że mamy do czynienia z muzykami ambitnymi, którzy starają się serwować swoją sztukę w sposób nowoczesny. Poetyckie teksty oraz bardzo emocjonalny charakter kompozycji to duże plusy tego wydawnictwa. Jak na rocka alternatywnego przystało, nie zabrakło też rozbudowanych aranży, lekko udziwnionych harmonicznie fraz oraz momentami iście kosmicznych brzmień. Wszystko to zostało podane w lekkim nieładzie, co sprawia, że ten krążek staje się jeszcze ciekawszy.
Michał Pakulski
Ogólnie jest to pomysł nie najgorszy, biorąc pod uwagę także popularność Internetu. Płytę można zdobyć również na koncertach zespołu. Album "W cztery oczy" odpływa w klimaty bardzo melancholijne, zmuszające do zadumy i refleksji nad wciąż nurtującą istotą życia codziennego. Oprawa dźwiękowa bardzo pasuje do takiego klimatu, a momentami robi się wręcz mroczno. Ogólnie płyty słucha się dobrze i czuć, że mamy do czynienia z muzykami ambitnymi, którzy starają się serwować swoją sztukę w sposób nowoczesny. Poetyckie teksty oraz bardzo emocjonalny charakter kompozycji to duże plusy tego wydawnictwa. Jak na rocka alternatywnego przystało, nie zabrakło też rozbudowanych aranży, lekko udziwnionych harmonicznie fraz oraz momentami iście kosmicznych brzmień. Wszystko to zostało podane w lekkim nieładzie, co sprawia, że ten krążek staje się jeszcze ciekawszy.
Michał Pakulski
