Steve Vai wydaje nową płytę: Inviolate!

Panie i Panowie, chłopcy i dziewczęta, chłopcy i chłopcy oto u progu nowego rocku mamy upragniony przedmiot pożądania w postaci pięknego opakowania skrywającego krążek Steve Vaia pt. „Inviolate”! Co prawda przyszło nam chwilę poczekać na nowość, bo od wydania „The Story of Light” minęło 10 lat i mimo że tęsknota za kolejnym studyjnym albumem została nieco złagodzona dwoma doskonałymi albumami tj. Steve Vai – „Modern Primitive „ (Favored Nations Records 2016) i Generation Axe – „The Guitars That Destroyed the World: Live in China” (Ear/Edel Music 2019) to jednak niezaspokojony niedosyt nowości cały czas tkwił w świadomości czym tym razem Steve nas zaskoczy.

Zastrzegam się, że nie jestem aptekarzem i w ocenie dzieła nie stosuję kryteriów laboratoryjnych, więc niech każdy wierny czy niewierny uczyni to na własny rachunek, bo ja ufam pierwszemu olśnieniu, które mnie dotychczas nie zawiodło od czasu, gdy w 1990 roku przez szybę sklepową dotknąłem „Passion and Warfare” o czym z żywym sentymentem wspominam na okoliczność interakcji z potencjalnymi oponentami.

"Inviolate" to 10 studyjny album Steve Vaia na którym mamy 9 instrumentalnych kompozycji z czego utwór nr 7 to programowa ballada (na każdej płycie Vaia siódemka to ballada) i co więcej jest to fenomenalnie zagrany, absolutnie twórczo przekombinowany „Greenish Blues”. Ideą mistrza było stworzenie albumu z ludzką twarzą czyli takiego niezbyt skomplikowanego harmonicznie, który epatował by melodyką i dawał większą radość z obcowania z autorską muzyką po obu stronach sceny. A zatem to co u Vaia wydaje się być proste dla innych będzie nieosiągalne jak np. zagranie na Hydrze, nowej trzygryfowej gitarze Ibaneza o aparycji barokowego ołtarza, którą mistrz zaprojektował i wykorzystał w utworze „Teeth of the Hydra” otwierającym album.

To że jest innowatorem gitary wiadomo już od czasów jego etatu u Franka Zappy więc album „Inviolate” jest tyleż vintygowy co przyszłościowy, a na pewno pod wieloma aspektami też rewolucyjny. „Kiedy pływam po gryfie nie myślę o skali lidyjskiej, miksolidyjskiej czy układach palcowych. Myślę o bluesie z kilkoma zmienionymi nutami”, mówi Vai i precyzyjnie realizuje swój misternie utkany plan.

Zwróćcie proszę uwagę na podciągnięcia wewnątrz zagranego akordu w utworze „Candlepower” (nr 4) w którym nie tylko ustalił parametry poza swoją strefą komfortu (gitara w stylu Strat z vintageowym radiusem, czyste brzmienie, brak wajchy, granie palcami) ale opracował zupełnie nową technikę gitarową, którą nazwał ‘joint shifting’. Rdzeniem tej koncepcji jest, jak wyjaśnia Vai, „atakowanie wielu strun i podciąganie ich w przeciwnych kierunkach, co wymaga zginania górnego stawu palca niezależnie od pracy innych palców. I choć przyznaję, że podciąganie wielu strun nie jest niczym przełomowym to dotychczas nie widziałem żadnego z nich wykonanego w sposób, w jaki to sobie wyobraziłem” - kontynuuje.

W kwestii linii serca (jak powiedziała by znajoma konsultantka Avonu) Vai faworyzuje bluesa przypisując mu uzależniającą siłę sprawczą gdyż jak twierdzi, najpierw nauczył się skali bluesowej i choć nie gra bluesa to jednak wszystkie skale postrzega przez pryzmat właśnie skali bluesowej z dodanymi lub poprzesuwanymi nutami. Bardzo ciekawa teza i dzielę się nią tu z Państwem na koniec w nadziei, że uczyni świat lepszym. Finalizując wrażenia z wielokrotnego odsłuchu albumu „Inviolate” powiadam Wam: kupujcie śmiało to gustownie odziane dzieło, bo ten krążek wart jest każdy pieniążek gdyż Steve Vai to jeden z niewielu już na świecie, który zasługuje na miano ARTYSTA!

SKŁAD:

• Steve Vai – gitary
• Philip Bynoe – bas
• Jeremy Colson – bębny

GOŚCINNIE:

• Dave Rosenthal
• Vinny Colaiuta
• Terry Bozzio
• Henrik Linder
• Bryan Beller

TRACKLISTA:

1. Teeth of the Hydra
2. Zeus in Chains
3. Little Pretty
4. Candlepower
5. Apollo In Color
6. Avalancha
7. Greenish Blues
8. Knappsack
9. Sandman Cloud Mist

www.vai.com | Favored Nations/Mascot Label Group 2022