DANELECTRO Baby Sitar

Sitar w muzyce rozrywkowej pojawia się od lat 60., np. w utworach: "Norwegian Woods" The Beatles, "Paint It Black" The Rolling Stones, "Shylina" Livin’ Blues, "Wherever I May Roam" Metallica. Pośród polskich gitarzystów umiejętność gry na sitarze opanowali Alek Mrożek i Smok Smoczkiewicz - ten ostatni uczył się w górach Azji. Oryginalny sitar to trudny instrument wymagający twardego naskórka i silnych palców przy podciąganiu strun na półokrągłych progach. Granie na nim wymaga opanowania wielu skal tworzonych dzięki ruchomym progom.

Spopularyzowany przez Danelectro sitar elektryczny miał formę 6-strunowej gitary elektrycznej z dwoma singlami i 13 krótkimi strunami burdonowymi zamontowanymi z lewej strony korpusu, z pleksą zakrywającą połowę ich długości i z trzecim przetwornikiem pod nimi. Baby Sitar to prostsza wersja wspomnianego wyżej instrumentu. Klonowy korpus typu hollowbody jest połączony z klonowym gryfem czterema śrubami. Palisandrowa podstrunnica mieści 21 progów. Główka o kształcie równie osobliwym jak korpus mieści ukośnie ustawione białe logo i chromowane klucze typu vintage w zdobionych puszkach. Sitar ma metalowe siodełko główki i specyficzny mostek marki Gotoh - jest to konstrukcja z dobrej jakości plastiku przykręcona dwiema śrubami przechodzącymi na drugą stroną pudła z trzecią mniejszą śrubą w osi symetrii. Struny zaczepione na prostym metalowym strunociągu zamontowanym na skraju korpusu są podparte na blaszce przykręconej do mostka zapewniającego charakterystyczne brzęczenie.

Instrument wyposażono w jeden pojedynczy przetwornik w obudowie typu "szminka" (lipstick), będący nieodłącznym elementem wyposażenia instrumentów Danelectro. Potencjometry głośności i barwy oraz gniazdo wyjściowe zamontowano na dużej białej płytce stanowiącej jednocześnie ochronę lakieru. Cieniowane wykończenie sunburst obejmuje nie tylko przód, ale i tył korpusu oraz gryfu - jest on ciemniejszy w środkowej części, jaśniejszy po bokach. Korpus dokoła otoczony jest warstwą tworzywa mającego stabilizować instrument na kolanach. Kołki do paska umieszczono w osi symetrii - jeden przy mostku, drugi również w bocznej krawędzi w miejscu łączenia korpusu i gryfu.

Baby Sitar z menzurą o długości 25 cali jest mniejszy niż większość gitar elektrycznych (nie licząc bezgłówkowych instrumentów Steinbergera ze szczątkowymi korpusami). Mimo niewielkiej masy korpusu gryf nie ciąży zanadto ku podłodze a sitar zawieszony na pasku utrzymuje stabilność podczas gry w pozycji stojącej. Jedynie próba gry w pozycji siedzącej bez paska nie daje zadowalających rezultatów, ze względu na elipsowaty kształt korpusu. Można próbować ustawić sitar gryfem w górę, jednak najlepiej po prostu korzystać z paska. Jednym z technicznych mankamentów tego instrumentu jest brak możliwości regulacji menzury - uniemożliwia to specyficzna budowa mostka, podporządkowana uzyskaniu wyjątkowego brzmienia. Niestety trzeba przyzwyczaić się do pewnych niedoskonałości stroju i wzbudzających się harmonicznych.

Instrument zaskakuje wygodą gryfu, a przede wszystkim brzmieniem, które stanowi wyjątkowo dobry substytut dźwięku oryginalnego akustycznego sitaru, który nie tylko jest u nas rzadkością, ale wymaga specjalnej techniki gry. Dobrze dobrany przetwornik i budowa pustego w środku pudła rezonansowego dodają brzmieniu lekkości i przestrzeni.

Danelectro Baby Sitar to oryginalny, interesujący instrument który może dodać kolorytu w różnych klimatach muzycznych, nie tylko tych odwołujących się do muzyki indyjskiej, i mogący być doskonałą inspiracją dla gitarzystów chcących wprowadzić trochę brzmieniowej egzotyki w swojej grze.

www.firmamuzyczna.pl