Młodzieńcy z Passion Pit pod postacią albumu "Manners" serwują nam mieszankę indie rocka, syntezatorowego popu, elektroniki i disco punka.
Uwaga, teraz parę informacji. Wszystkie głosy na płycie zaśpiewane zostały falsetem przez mężczyznę. Trzech z muzyków grupy nosi starodawne okulary, a dwóch niemodne brody, nie mówiąc już o fryzurach. Być może te szczegóły są mało istotne, ale dobrze dopełniają całości obrazu. Bo muzyka z "Manners" to takie nieco naiwne, niepoukładane i lekko zakręcone dźwięki ("Sleepyhead"). Przy tym są to dźwięki chwytliwe, a w kilku miejscach nawet ambitne ("Reeleng"). Aby odkryć coś więcej, trzeba się wsłuchać w płytę trochę głębiej. Utwory typu "Moth’s Wings", "Eyes As Candles" czy "Let Your Love Grow Tall" mają drugie dno schowane pod luźnym, eksperymentalnym akompaniamentem stworzonym z pozornie niepasujących do siebie brzmień. Gdy się chwilę zastanowić, okaże się, że takich płyt jak "Manners" słyszeliśmy już wiele. Młodzi twórcy z Ameryki odkrywają świat muzyki z lat 80. i próbują przerobić to wszystko na własny sposób.
To w sumie miło. Obawiam się jednak, że wychwalany tu krążek nie przetrwa próby czasu. Za rok o albumie będzie już zupełnie cicho. Dlatego też lepiej cieszyć się "Manners" od razu, choćby przez chwilę, już teraz - niczym świeżą bagietką, bukietem ciętych kwiatów, ledwie odkorkowaną butelką niedrogiego wina. Na (imprezowy) koniec lata ta płyta jest jak znalazł. Gdy się znudzi, można ją komuś podarować, by odkrył ją dla siebie i znów puścił dalej w obieg.
Tomasz Hajduk
