Druga płyta Foster The People miała dać odpowiedź na pytanie, czy zespół był tylko rewelacją jednego sezonu. Wygląda na to, że grupie z Kalifornii nie udało się jednak pokonać syndromu drugiej płyty.
Po przesłuchaniu "Supermodel" w pamięci na dłużej pozostają jedynie trzy z jedenastu kawałków. Pierwszy z nich to otwierający album "Are You What You Want to Be?" - połączenie afrobeatu z charakterystycznym wysokim głosem Marka Fostera i fajnymi chórkami. Przyjemnie pobujać można się przy wspaniałej akustycznej melodii oraz leniwie płynącym wokalu w "Nevermind". Znakomitą, funkową linią basu i dęciakami cieszy uszy najlepszy na płycie "Best Friend". I jeśli chodzi o plusy to by było niestety na tyle.
Co można powiedzieć o pozostałych kompozycjach zawartych na "Supermodel"? To przyjemne, niezobowiązujące i bezbarwne piosenki, świetnie sprawdzające się na przykład jako tło przy zmywaniu naczyń. Chyba jednak nie takiego przeznaczenia dla swojego nowego materiału chcieliby Mark Foster i spółka. Formuła grania stworzona na debiutanckim "Torches" została wyczerpana i powielanie jej na nowym albumie było błędem. Zabrakło też przeboju na miarę "Pumped up Kicks".
Po wydaniu "Supermodel" Foster The People pozostaną niewolnikami jednego hitu, przynajmniej do momentu premiery trzeciego albumu.
Maciej Pietrzak
